Geççek

UFKA KADAR

Yola koyulunca bir kez, yürüyeceksin. Yol, gittiğince uzar. Açılır gökyüzünce. Akıp gider seninle. Ufka kadar.

BİZE KALAN

Adı Salih Bolat’tı. Şairdi. Eğriliklerden hoşlanmazdı. Boyun eğenlerden. Şiirini doğru bir düzlemde ilerletti hep. Yağmurlu günlerin ışığıydı. Gökyüzüne yükselerek yeryüzünü aydınlatacak olan. Düzgün yaşadı. Düzgün yazdı. Eğrilikler bize kaldı. Düzeltmesi bizden.

DİRENMEK

Bir ağaç kesiyorsa önünü kaldırımda. Beton duvarlar arasında. Çiçeklenecektir baharda. Atlatarak bu kışı da…

ADA

Denizle gökyüzünün kucağındadır ada. Gündüzleri yayılır kumsala. Rüzgarla. Demir atmış bir gemidir geceleri. Işıldar yıldızlarla.

SEN OLMAYINCA

Kuş ötmez ıslık çalmayınca. Aydınlanmaz karanlık ateş yakmayınca. Kış bitmez eşelenmedikçe toprak. Budanmadıkça ağaç. Sen olmayınca.

DUVAR ÖRTÜSÜ

Beton duvarlarla örtülü koca kent. Denize inen sokaklar yok şimdi. Gökyüzüne bakan balkonlar. Kenti çeviren surlar yerine her yer duvar. Asfaltlara açılan duvarlar.

KÖK

Kesilen her ağaç, kırılan her dal sürgün verecektir. Güneşe uzanıp tazelenerek. Kökü toprağın derinlerinde durdukça.

DÖNÜŞÜM

Gün güneşle, gece ayla gelecektir. Yıldızlarla. Dönüştükçe karanlıklar aydınlıklara. Çığlıklar kahkahalara.

GEÇÇEK

Geççek diyorlar. Nasıl geçer, omuz vermeden sen, kapalı kapıların açılmasına. Işık yakmadan karanlığın dağılmasına. Sen, ben, o, biz, siz, onlar olmadıkça.