Albay

’70’li yılların sonuydu. Henüz darbe olmamış, “Bizim çocuklar” yönetime el koymamıştı. Anadolu’nun büyük bir kentinde Atatürk heykelinin olduğu meydanda genç bir adam bağırıyordu.

“Ben albayım. Herkes yere yatsın. Herkes borcunu ödesin. Vururum Allah’ıma.”

Yoldan gelip geçenler o zamanın bozukluklarından Albay’ın eline sıkıştırıp, durumu idare ederlerdi. Vermeyenler de sıkı bir küfür işitir, gülüp geçerlerdi.

Albay’ın albaylığı, nereden bulduysa, sırtına geçirdiği haki renkli ceketinin omuzlarına yapıştırdığı gazoz kapaklarından gelirdi. Şakacı gençler Albay’ı esas duruşta selamladıktan sonra “Albayım sen askerliğini nerede yaptın?​”, “Albayım tankçı mısın, topçu musun?​”, “Rütbeleri sayabilir misin?​” türünden saçma sapan sorularla sıkıştırırlardı.

Albay, her soruya aynı ciddiyetle, “Herkes yere yatsın. Herkes borcunu ödesin. Vururum Allah’ıma” diye cevap verir, astlarının yaptığı densizlikleri görmezden gelirdi.

Sıcaklar arttıkça, patlıcan mevsimi geldikçe (O zamanlar sera patlıcanı yoktu ve patlıcan ancak temmuz ayına doğru çıkardı) Albay’ın albaylığı artar, yayalarla beraber, yoldan geçen tek tük arabalara da komuta etme hırsı ortaya çıkardı. Çocuklar bağırırlardı.

-Albay kaç general geliyor.

-Herkes yere yatsın.

-Albay inzibat seni götürecek.

-Herkes borcunu ödesin.

-Albay tanklar geliyor.

-Vururum Allah’ıma.

Ağustosun en sıcak günlerinden biriydi. Albay her zamanki köşede sessiz duruyordu. Soyunmaya başladı. Önce ceketi, sonra pantolonu. Sonra diğerlerini. Doğduğu kıyafeti vardı üzerinde şimdi. Bağırmaya başladı.

-Ben Arşimet’im.

Dükkanlardan fırlayan adamlar eskinin Albay’ı, şimdinin Arşimet’ini battaniyeye sarıp götürdüler. Bir daha haber alamadık Albay’dan. Elâzığ’a götürüldüğünü söylediler.

“Keşke Albay Arşimet olmaya özenmeyip hep Albay olsaydı” diye üzüldü yoldan gelip geçenler.

“Ben buyum, ben şuyum” diyenlerin kulağına küpe olsun.