Bu kültürden ancak bu seviye çıkar

Futbolda gelişim kaydedebilmek için bu oyunu kültürel açıdan ele almak şart. Hakem, transfer ve kazanma takıntısının odağa yerleştirildiği, bu nedenle de oyunu izlemenin eziyete dönüştüğü fena halde arızalı bir futbol kültürümüz var. Bu kültürü yıkıp faziletle ve sportif değerlerle örülü yeni bir kültürü hakim kılmadan futbolda bir atılım ve kalıcı gelişme gerçekleştirmek mümkün görünmüyor…

Geniş bir kesim, karşılaşmaların skorlarını hakemlerin belirlediğine inanıyor. Kulüp yöneticileri yaptıkları açıklamalarla, medya ise saçma sapan yazılar ve televizyon programlarıyla sürekli olarak bu algıyı besliyor...

Nasıl bir kültüre sahip olduğumuza biraz daha yakından bakalım…

Türlü spekülasyonlar üretmek üzere haftanın maçlarını yönetecek hakemlerin açıklanmasının merakla beklendiği, maç özetlerinde neredeyse oyundan çok hakem kararlarının gösterilip tartışıldığı bir futbol kültürü…

Hedeflerinden kopmuş kulüplerin, rakiplerinin maçındaki bir hakem hatasını, tüm sezonun önceden kurgulanmasının kanıtı olarak gösterdiği ve bu şekilde kendi acizliklerini gizlemeye çalıştığı bir futbol kültürü…

Oyuncuların, kazanma adına saha içinde meslektaşlarına karşı gaddarlıklar, hakemleri etkilemek ve aldatmak için ise sahtekarlıklar sergilediği bir futbol kültürü…

Hakemlere itirazın kazanma yolunda çok büyük önem taşıdığına inanılan, oyuncu ve seyirci bazında hakemlerden sürekli avanta beklenen, lehte yapılan hakem hatalarından ve bu sayede kazanılan maçlardan zerrece rahatsızlık duyulmayan, rakibe ve emeğe saygıdan çok, uyanıklığın prim yaptığı, emek hırsızlığının ön plana çıktığı bir futbol kültürü…

Skor avantajı yakalayan takımlardaki oyuncuların, oyundan birkaç dakika çalabilmek adına utanç ve tiksinti verici davranışlara tenezzül ettiği bir futbol kültürü…

Kazanmanın kutsandığı ve böylece her türlü skorun normal/doğal karşılanması gerektiğinin unutturulduğu, kazanmak için her yolun kabul edilebilir olduğu düşüncesinin özümsendiği ve sonuçta kaybeden takımın teknik direktörünün, futbolcularının kendilerini özür dileme açıklaması yapmak zorunda hissettiği bir futbol kültürü…

Küfürlü tezahüratların ve rakip takım oyuncularına pet şişe, çakmak, bozuk para fırlatmanın, galibiyete ulaşmayı kolaylaştırıcı etki yarattığına inanılan bir futbol kültürü…

Saha içindeki faziletsiz davranışların, “Futbolun içinde bunlar var” klişesiyle olağanlaştırılıp kanıksandırıldığı bir futbol kültürü…

Çok büyük borç yükü altında oldukları halde kulüplerin, medya ve taraftarlarca yabancı “yıldız oyuncu” transferlerine zorlandığı; pahalı yabancı oyuncuların, başarının olmazsa olmazı olarak görüldüğü, sonuçta da paraların altyapı gibi uzun vadede kalıcı, istikrarlı başarılar getirecek alanlara değil, günü kurtarması düşünülen “yıldız oyuncu” transferlerine harcanmasının tercih edildiği, az sayıdaki istisnalar hariç, genç oyunculara şans vermenin türlü bahanelerle sürekli olarak ertelendiği bir futbol kültürü…

Galip gelmenin, rakibi aşağılama ve türlü kompleksleri kusma hakkı kazanmak zannedildiği; galibiyetin, çeşitli göndermeler ve imalar aracılığıyla cinsiyetçi söylemlerle “süslenip” tecavüz fiiliyle özdeşleştirildiği bir futbol kültürü…

Ve oyunu, gerici iktidarların yönlendirmesi ve besleme medyanın yoğun gayretiyle milliyetçi, ırkçı, militarist propaganda aracına dönüştüren bir futbol kültürü…

Oyun seviyesinin düşüklüğünün, bütün bu, faziletten ve olumlu insanlık değerlerinden uzak yaklaşımlarla ilgisi olmadığını sananlar fena halde yanılıyor.

Değişimin önünde koca bir duvar gibi engel oluşturan köhne ve bir o kadar sefil futbol kültürü, gelişme kanallarını tıkayıp kaçınılmaz biçimde düşük oyun seviyesi sonucunu doğuruyor…