Oyun nerede, biz neredeyiz?

Geçtiğimiz hafta sonunda Beşiktaş-Fenerbahçe derbisi oynandı. Ülkenin, en çok para harcanarak kurulan takımlarından ikisi karşı karşıya geldi. Medya, her zaman olduğu gibi bu maç öncesinde de bir yığın saçmalıkla ilgi ve heyecanı kabartmaya çalıştı...

Maç oynandı. Ortada futbol oyunuyla ilişkilendirilebilecek pek bir şey görülmedi. Bolca itiş kakış ve sık sık duran oyun şeklinde geçti gitti 90 dakika. Sonuçta, sezonun, topun oyunda en az kaldığı ikinci maçı olarak kayıtlara geçti derbi. Özetle, futbol açısından tam bir fiyasko sergilendi…

Beşiktaş Teknik Direktörü Valerien Ismael’in ilk on birde altyapıdan yetişmiş 4 oyuncuya yer vermesi, pek çok kişi tarafından takdir edilse de, Fransız teknik direktörün maç sonunda yaptığı, “Bugün çok eksiğimiz vardı. Onların yerine oynayanlar iyi iş çıkardı” şeklindeki açıklama, genç oyuncuları zorunluluktan dolayı tercih ettiğinin itirafı oldu. Eksiklerden söz ettiğine göre, demek kadro tam olsa gençler yine forma şansı bulamayacaktı…

Bu şekilde konuşmak, genç oyuncuların psikolojisini olumsuz etkileyebilir ve onlarda yetersizlik duygusuyla birlikte öz güven kaybı oluşturabilir. Valerien Ismael’in bunu düşünmesi/bilmesi gerekir...

Tabii -her zaman olduğu gibi- derbide küfürlü tezahüratlar ve rakip oyunculara türlü cisimler atmak gibi taşkınlıklar eksik değildi. Futbol kültürümüzde, bunlar artık neredeyse oyunun bir parçası olarak kabul ediliyor. Güya yasa var ama ne tribündekiler yasayı takıyor, ne de yetkililer yasayı uyguluyor.

Nitekim iki gün sonra Kayserispor ile Trabzonspor arasında oynanan Türkiye Kupası yarı final rövanş maçında da manzara hiç farklı değildi. Maç boyunca küfürler ve cisimler havada uçuştu. Orada da medeniyetsizlik ve rezillik diz boyuydu. Zaten nereye gidilse durum aynı. Kazanmayı kutsayıp saygıyı, faziletli mücadeleyi ve bilgiyi dışlayan arızalı futbol anlayışının kaçınılmaz sonucu… 

Rakibi küfürlerle, sahaya fırlatılan cisimlerle taciz ederek, korkutarak, sindirerek galip gelmek, taraftar kimliği altında toplaşan lümpen güruh için büyük bir gurur kaynağı. Ne de olsa “12. oyuncu” misyonunun gereğini yerine getirmiş ve galibiyette önemli pay sahibi olmuş sayıyorlar kendilerini…  

Derbide, hakemin top-kale seçimi için maç öncesindeki para atışında kripto para birimi Bitcoin’i kullanması da “skandal” olarak nitelenip gündemin üst sıralarına taşındı. Para atışında Bitcoin kullanmak hakemlerin itibarını yerle bir etmek anlamına gelirmiş!..

Tribünlerde binlerce kişi koro halinde hakemlere küfür ederken, maçlardan sonra yöneticiler, teknik direktörler, oyuncular hakemlere, -kişilik haklarına hakaret etmek de dahil olmak üzere- ağızlarına geleni söylerken akıllarına itibar kavramı gelmeyenler şimdi duyarlılık gösterisi sergiliyor. Duyarlılığı nerede aramaları gerektiğini bile bilmeyen aymazlar sürüsü…

Futbol gündeminin bir başka maddesi de şampiyonluk ve formadaki yıldız sayısı üzerinden birbiriyle didişen iki “büyük” kulübün açıklamaları…

Dünyada futbolun geldiği seviye, bizim o seviyeye ulaşabilmek için neler yapmamız gerektiği falan belli ki kimsenin ilgisini çekmiyor. Kulüplerin en temel sıkıntısı, ülkenin en başarılısı, en büyüğü olduklarını kanıtlamak. Diğer bir deyişle kompleks tatmini yaşamak. Avrupa’ya her çıktıklarında boylarının ölçüsünü alıyorlar ama bu kimin umurunda? Boş tartışmalarla taraftarları oyalamak, oyunun seviyesini yükseltmek için plan, proje hazırlamaktan ve bunları hayata geçirmekten çok daha cazip…

Saygıdan, bilgiden yoksun; ilkesizliğin, faziletsizliğin, cehaletin hüküm sürdüğü futbol ortamında elbette oyunun gelişimiyle ilgili kaygılardan, çabalardan çok, kompleksli yaklaşımlar, boş tartışmalar, anlamsız çekişmeler kendine yer bulur…