Kentsel dönüşüm

AÇIK-KAPALI

Açıksa pencerelerle kapılar ağaç da girer kuşlar da. Gökyüzü dolar odalara. Kapalıysa pencerelerle kapılar, her yer dört duvar.

KENTSEL DÖNÜŞÜM

Yağmurlar kesildi beton duvarlar yükselirken. Ne ağaç kaldı, ne kuş sesi. Rüzgar da esmiyor. Camlardan yansıyan güneşe tutsak kentin ortasında. Asfaltın bitmeyen tren gıcırtıları arasında.

SEMAH SÜRÜYOR

Sivas’ta yakılanlar küllerinden yeniden doğdular. Şiirleri, türküleri, semahlarıyla dört bir yanda. Dönüyorlar dünya döndükçe. Sürüp giden semahta.

TAZE GÜN

Rüzgar dağıtırken karanlığı usul bir yağmur gibi düşer çiğ damlaları. Taze ekmek kokusunun yayıldığı sokaklara. Güneş açar. Tazelenir gün.

YAĞIŞLA

Yeryüzünde insanın yarattığı her şey, göğe ağar. Gökyüzünden yağarak sürer.

BATMAYAN

Ada, denizin orasında yeşermiş koskoca bir gemidir. Yeryüzü ile gökyüzü arasında nice kıyametlerden arta kalarak batmaya direnen bir kara parçası.

DARALMA

İstanbul, dört bir yana yayılan bir açık kent. Ortasından yükselen gökdelenler, dolambaçlı yollarla içine kapanan. Bir yerden kalkıp aynı yere varan trenler, vapurlar, otobüsler, minibüsler, otomobiller, metrobüsler, metrolarla daralan. Surlar yerine.

ŞAFAK SÖKÜNCE

Söküp attı karanlık geceyi, baltasıyla kazıyarak şafak. Güneş açtı, sular duruldu. İterek arkandan odalardan sokaklara aydınlık.

DUVARLAR

Surlarla çevriliydi kent eskiden. Dışımızdaydı duvarlar. İçimizden yükseliyor şimdi. Ot biter gibi. Biri önümüzden, arkamızdan biri.