Yağmur yerine

BİRİKİM

Tepelerden, kentin istasyon merdivenlerinden her sabah aşağı iniyor kalabalık. Alanları dolduruyor. Alt katlarla bodrumlarda birikerek.

GÖKYÜZSÜZ

Göğü delince gökdelenler, gökyüzünün mavisi gitti. Ağacın yeşili. Uçtuğu toprağın rengi. Betonla badalanınca gökyüzü. Tozsuz, topraksız, aysız, yıldızsız. Gökyüzsüz kaldık.

GÜNEŞLE

Onca özlenen güneş çıktı. Bulutların arasından. Sıyrılarak karanlıktan. Gözleri parlatan bir ışıltıyla. Gölgeleri aydınlatacak olan.

DEFTERİ AÇINCA

Karanlığı mı yazıyorsun, aydınlığı mı defteri açınca sabahları. Akşamın hüzünlü karanlığı, sabahın neşeli aydınlığı olamaz yazdığın. Gün ortası karanlıkta kalmayan aydınlıktır yazacağın.

YAĞMUR YERİNE

Ormanlar kül yağdırıyor. Dumanların boğduğu gökyüzünden. Yağmur yerine.

KARANLIK ARTTIKÇA

Görebilmek için karanlıkta gizlenenleri keskinleşsin bakışların. Arttıkça karanlık. Aydınlanması için yeniden ortalık.

BETON KAFES

Eninde sonunda ne gökyüzü kalacak, ne deniz. Örttükçe yükselen duvarlar kentin üstünü. Betondan bir kafesle.

BİR FOTOĞRAFIN ARABI

Bir tahta perde fotoğrafı. Ardındakileri gizleyen. Dümdüz, upuzun, sert, kalın. Ne ışık, ne gölge. Karartık eski bir fotoğraf. Aydınlık bir fotoğrafın arabı sanki. Bütün yaşadıklarımız.

GÜNÜBİRLİK

Başı, sonu olan bir yolculuktur bütün yaşadıklarımız. İnişli, yokuşlu. Gidimli gelimli bitmeyen bir dünyada. Günübirlik!