Ölü İmdat

Yıllar önce yazmıştım. Yeri geldi. Siyasette olan biteni görünce Ölü’yü anmamak mümkün mü? Kafasına bir şey koyduğunda ‘ölürdü’ ama vazgeçmezdi.

İktidarın karnesi zayıf ama içeride biraz matematik bilen kalmış gibi. Öyle integralli, türevli, 4 bilinmeyenli değil. Hatta bölme, çarpma da yok. Sadece toplama. 2 basamaklı. Biraz da çıkarma.

Anketler havada uçuşuyor. İktidar her nasılsa birinci parti. Ortaklar, 5’inci, 9’uncu, bilemedin 8’inci. Sağdan topluyorlar 38, soldan topluyorlar 39. Kalan, diğerleri.

Eh, bizi saymazsak, diğerleri de üç aşağı, beş yukarı 38-40.

Ortada koca bir açık. Anahtar, birinci ittifak. En az yüzde 14. Olmazsa olmaz.

Çıkar MHP yi, ekle 14’ü.

Olmuyor.

Babacan, Davutoğlu, Uysal, Karamollaoğlu, Sarıgül, İnce, Baş? Yine olmuyor.

2 işlemci muktedirler kafa patlatıyor. “Demirtaş’a mı sarılsak, Öcalan’la mı yazışsak, ‘Hak, hukuk, adalet’ diye slogan mı atsak, ‘İş, ekmek, özgürlük’ mitinglerine mi katılsak, Anayasa’ya ‘Cemevleri ibadethanedir’ maddesini mi eklesek. Lokavtı yasaklayıp, grevi mecburi mi yapsak, her eve domates mi dağıtsak…”

Olmuyor, olmuyor. 50 etmiyor.

MHP+HDP?

Ah Ölü İmdat, ah. Kafaya bir şey koydun mu basardın küfürü. Kandır kandırabilirsen.

HAYATIN İÇİNDEN