Gün gelir

GÖKKUŞAĞI

Sona gelindi diyorlar. Başlayan bir şey yokken. Bir şey olmalı. Tozu dumana katarak yükselen. Gökkuşağı gibi yeni rengi bir halı gibi seren.

HER SABAH

Çiçek açar gibi açılır kapılar. Sabahları. Güneş açtığında. Çiçeklenir yollar yürüyen kalabalıkla.

ÖLÜMCÜL

Oda karanlık. Dışarı açılan tek pencereden donuk bir ışık sızıyor içeri. Yansımadan konsolun aynasında. Demir karyolada tavana dikili yüzlerimizi aydınlatmadan.

BATAK

Gökten kan damlıyor. Pıhtılaşarak bataklığa dönüşüyor. Çamuru içinde çırpınıp kaldığımız.

KÖR KARANLIK

Akşam olmazsa sabah olmaz. Karanlıktır aydınlığı getiren. Körelerek güneşi açtıran. Çiçekleri renk renk. Kuşların ötüştüğü, karıncalar gibi koşuşturan kalabalıkta.

DAR KAPI

Kapatılınca kapın. Açılmazsa bir daha. Kim duyar sesini. Senden başka. Bir ışık sızınca pencerenden. Kim bilir sabahın olduğunu. Senden başka. Duyulmazsa sesin.

GÜN GELİR

Yakılan ateş bir gün sönse/söndürülse bile bir kıvılcım kalır küllerin altında. Günü gelince alevlenmesi için bir daha.

SUSKUNLUK

Yollar, köprüler, saraylar yaptığını/yaptırdığını söylüyor kalabalık. Övgülerle. Ne yaptı sizin için? diye sorulunca susuyor kalabalık. Susturuluyor.

İNENLER-ÇIKANLAR

Toprak derinleştikçe daha da yükseliyor gökyüzü. Altından da kazılıyor belli. Hızla aşağı doğru inerken birileri, yukarı doğru yükseldikçe yükseliyor ötekileri.