Taş taş üstünde

ŞİİRİN ANASI

Şair, şiirin anasıdır. Göğsüne bastırır. Emzirir sözcükleri.

ÖYKÜNÜN BABASI

Yazar, öykünün babasıdır. Elinden tutar. Gösterir her şeyi. Gezdirir her yeri.

KAR ALTINDA

Kış bastırdı. Her yer kar altında. Beyaza dönüştü bütün renkler. Ağacın yaprağından kuşun kanadına her şey kar altında.

GECELER BOYU

Sık sık uyanıyorum uykudan. Düşlerimden geri dönmek için. Kaybolup gitmemek için içinde. Sabaha ulaşmak için. Aldatıcı düşlere kapılmadan. Uzayıp giden geceler boyu…

ÇOCUKLUKTAN

Andız kokusu yayılır. Günlük kokusu sarar odayı. Mangal ateşinde yakılan. Kış ortası karanlığında. Eski günlerden kalan. Çocukluğumuzdan.

KAR ALTINDA

Taş taş üstünde bütün bir kent, bütün bir ülke. Moloz yığınları altında. Odalar, mutfaklar, balkonlar, kediler insanlarla. Sesini çıkaranlar da var, çıkaramayanlar da. Üsttekilerin elleri, kolları, ayakları kazma kürek. Bütün memleket. Taş taş üstünde. Kar altında.

DENİZ İLE KUMSAL

Deniz uzanınca kumsala. Her kum tanesi göz gibi ışıldıyor. Güneşin altında. Gülen gözlerle. Dalgalar basınca kumsalı. Kararan göğün altında. Ağlayan gözlerle gözyaşı döküyor kuma.

SÖZCÜKLER

Sözcüklerdir kapıyı açan. Üstümüzdeki taşları kaldırmasa da ağırlığını alır. Yolunu açar karanlığın. Sevgiyle. Elini tutumu…

TAŞ TAŞ ÜSTÜNDE

Savaşlarla depremler taş taş üstüne bırakmadığında insanlar çekilen acılar karşısında taşı taş üstüne koyacaktır yeniden. El ele dayanışıp yardımlaşarak. Daha ilk çağlardan taşı taş üstüne koyarak kendi emeğiyle yarattığı uygarlıktan, ürettiği bütün zenginliklerle güzelliklerden eşit pay alamayan insanlık.

YAŞADIKLARIMIZ

Yaşadıklarımız bize yaşatılanlardır. Gün boyu dayatılan. Karanlıktan, sisten sıyrılamayan. Sabah aydınlığına bir türlü ulaşılamayan günlerde.