Çankaya

Heyecanla sordu ya da bana öyle geldi:

-Bay Kemal seçilecek mi?

Ne desem bilemedim.

“Hakları çalınan, işsiz kalan, iş bulamayan emekçi genç “Alnı secdeye değiyor” diye kendine böyle bir yokluğu ve yoksulluğu dayatan en karanlık sağcılara oy veriyorsa.

Depremde yıkılan 300 bin binaya, hayatını kaybeden resmi 50 bin, gayriresmi bilmem kaç bin insana, kardeşine, çocuğuna, anasına, babasına rağmen sağcı genleriyle “Kader planı. Yaparsa reis yapar” diyebiliyorsa.

Kendisini işten atan vahşi kapitalist patronunun copuyla itelenip sandıkta onunla “sağcılığı” tutup aynı partiye oy verebiliyor ve kovulmaya devam edebiliyorsa.

Altın tozlu kaz kızartması üzerine ejder meyvesi suyu içip, özel uçağıyla cehennemin dibinde kahve içmeye giden rol modeliyle kendini aynı küfede sanabiliyorsa.

Bu seçimde her şey olabilir diyorum.

“Yok” dedi, “Bu sefer tamam inşallah.” Seçimi Bay Kemal farklı kazanacak. Mecliste emek güçleri son sözü söyleyen grup kuracak ama Bay Kemal Çankaya’ya çıkamayacak.

-Neden?

-Söz verdi. Sarayda oturmayacak.

Güldü.

-Ama bir söz daha verdi. Seçilince telefonu açıp “Ben Kemal. Geliyorum” diyecek. Şimdi hesapla, 200 küsur rektör, başta Boğaziçi, TÜİK, BİK, MİK, RTÜK, krizi fırsata çevirip işçileri tazminatsız kapıya koymaya çalışan halı fabrikatörü, rantçı, lüpçü, küpçü, 10 maaşçı, bankacı, tangacı... Liste uzun.

Günde 10 kişiye gitse 7 yıl sürüyor. Ne zaman fırsat bulup da Çankaya’ya çıkacak? Eve gidip 2 saat uyusa şükür.