Vapur

GÜNEŞE DOĞRU

Gök karardı, yer sarsıldı. Öldük öldük dirildik. Yürüyoruz şimdi çiçeklerin açacağı yollarda. Güneşe doğru. Güneş devrilmesin bir daha.

KARANLIĞIN TANIĞI

Tanığıdır karanlığın. Kuru bir karanfil. Sapından koparılmış. Çöpe atılan. Aydınlanır açtıkça karanfiller bir bir yeniden.

YENİDEN

Sözcükler sözcükleri doğuracak. Günler günleri. Atarak üstümüzden kış günlerini. Bire bin kalabalıklarla. Camlarda yeniden parıldıyorken sabahın güneşi…

BAŞ BAŞA

Enkaz kaldırılırken taşların altından saklı bir çiçek kaldırdı başını. Toprak altında kalanlar. Yanı başımızda şimdi. Baş başa kaldığımız çiçekle.

SENDEN ÖTE

Kalemler yazar, kitaplar söyler/söylemiştir. Günü, aydınlığı. Günü görmüyorsan, bilmiyorsan aydınlığı. Senden öte kitapların yoktur suçu.

BAHARIN GELİŞİYLE

Her yıkımın ardından bir yapım gelecektir. El birliğiyle. Tazelendikçe soluklarımız. Açtıkça çiçekler. Baharın gelişiyle…

VAPUR

Hepimiz aynı vapurdayız. Vapurun dumanı kara. İs, pas. İskeleye bağlı kaldıkça. Koyulur yola. Yol aldıkça denizi yarar. Ak köpükler bırakır ardında. Sonsuzca…

KARAHİNDİBA ÇİÇEKLERİ

Sennur Sezer demişti ki: “Belki yazdan kalma bir gün de yeter/Karahindiba çiçeklerini görmeye.” Çevrenize bir bakın. Karahindiba çiçekleri sarı sarı açıyor yollarda…

YAZIN

Deniz çarşaf gibidir. Kıyıdan bakıldığında. Mavi. Uzaktan bir gemi geçer. Mavinin üstünden. Damlamış gibi kara bir leke. Bir yaz günü. Güneşte.