Korku mu, baskı mı?

Marmaray’dan indikten sonra 1 Mayıs miting alanına girene kadar beş kere aranıyorsunuz. Üstelik bu aramaların dördü, polisin tel örgülerle çevirdiği alanın içinde yapılıyor. IŞİD’in bomba atacağı mitinglerde böyle aramalar yapmamışlardı.

Sadece insanların üzerlerini aramıyorlar. Pankartlarda ne yazdığına bakıyorlar. Örneğin Evrensel gazetesinin alana girmesi yasak. Bayilerde satılabiliyor, miting alanı dışında da satabilirsin ama alana sokamazsın.

Neden?

Çünkü birinci sayfada, tam sayfa Sefer Selvi’nin bir karikatürü var ve karikatürde Erdoğan ile Bahçeli resmedilmiş. Polis, “reis”e eleştiri yaptırmaz. “Reis”in karikatürize edildiği gazete de eleştiren pankart da alana giremez. Alan, polisin alanı. Burada Anayasa, yasa yok. Eskiden işkencehanelerde öyle söylerlerdi: “Burada Anayasa, yasa falan yok.”

Bir de bildiğiniz sakıncalı renkler yasak.

Bu kadar provokasyon yapınca elbette tartışmalar, itirazlar da oluyor. O zaman gelsin gözaltı. Ters kelepçe.

Gözaltılar, coplamalar, gaz sıkmalar falan televizyon ekranlarına yansıyınca insanlar mitinglere gelmiyor korkudan. Buna rağmen her sene 1 Mayıs mitinglerine daha kalabalık kitleler katılıyor. Türk İş’in (TÜMTİS hariç) olmamasına rağmen İstanbul’da miting çok kalabalıktı. Sendikalar, siyasi partiler, meslek örgütleri, kitle örgütleri, kadın örgütleri, sanatçılar, yazarlar, avukatlar, gazeteciler vb.

İktidarın ve onun polisinin mitinge katılanlara zulmü korkularından.

Şimdikilerin öncelleri, bir avuç olmalarına rağmen her 1 Mayıs öncesi komünist işçi ve aydınları gözaltına alır, 1 Mayıs günü bittikten sonra bırakırdı.

1976 senesine kadar işçiler kitlesel 1 Mayıs mitingleri yapamadı.

1977’yi biliyorsunuz. Kontrgerilla katliamı ve kırka yakın ölü ve yüzlerce yaralı…

Sonra yine yıllarca yasaklar. İzinsiz gösteriler. Gözaltılar. Dövmeler, gaz sıkmalar, öldürmeler…

Her şeye, her baskıya rağmen bugün on binler bir alanda toplanıp 1 Mayıs mitingi yapabiliyoruz.

Korksunlar.

Korkmakta haklılar.

Ama ne yapsalar gidecekler.