Oyuna yabancılaşmak!

 Futbol Federasyonu, Süper Lig’deki mevcut yabancı uyruklu oyuncu uygulamasının 2023-2024 sezonunda da aynı şekilde sürdürüleceğini açıkladı. Yani kulüpler, ilk 11’de en fazla 8 yabancı oyuncuya yer verirken, maç kadrosuna ise en fazla 14 yabancı oyuncu yazabilecek.

Futbol camiasındaki pek çok kişi yabancı oyuncu sayısının serbest bırakılmasından yana. Kulüplerin çoğu ekonomik olarak batık durumdayken ve bunun en önde gelen sebebi kaynakların önemli kısmının sonradan hayal kırıklığı yaratan yabancı oyuncu transferine harcanmasıyken, bu durumu hiç umursamayıp yabancı oyuncu sayısı üzerindeki kısıtlamaların kaldırılmasını kim ister?

En başta, bilgisi ve öz güveni yetersiz teknik direktörler ister…

Onlara göre başarılı olmanın en garanti yolu, takım kadrosunu izin verilen maksimum sayıda yabancı oyuncularla takviye etmektir. Yabancı “yıldızların” ortaya koyacağı üst düzey performans sayesinde takım hedeflerine ulaşırken, kendileri de aranan bir teknik direktör pozisyonu kazanmış olur. Sezon başı, sezon ortası hiç fark etmez, yönetimden sürekli olarak yabancı oyuncu talep ederler. Kulübün ekonomik durumunun buna izin verip vermediğiyle ilgilenmezler bile.

Ayrıca, ülkenin yetenekli gençlerini bulup yetiştirmek ya da mevcut oyuncuları geliştirmek gibi işler onlara zor gelir. Çünkü bu işler bilgi ve yoğun çalışma ister. Sırtını yabancı oyunculara yaslayarak yol almanın konforunu yaşamak varken, genç oyuncuları yetiştirmekle, geliştirmekle kim uğraşır ki?

Yöneticiler ister… Büyük borca girmek pahasına transfer ettikleri dünya çapında tanınan oyuncular ve bu oyuncular sayesinde elde edilecek başarılarla, hem kulüplerine hem kendilerine daha fazla itibar kazandırmanın ve böylece kulüp tarihinde özel bir yer edinmenin peşindedirler.

Kulüp ekonomik sefalet içinde debelenirken bunlar, “Ben şampiyon olayım da gerisi yani kulübün geleceği önemli değil, borçları artık benden sonrakiler düşünsün” anlayışıyla pahalı transferler yapmayı ve borcu daha da derinleştirmeyi sürdürürler…

Yabancı oyuncu konusunda, teknik direktörlerdeki aymazlık, yöneticilerde de fazlasıyla mevcuttur…

Medya ister… Çünkü sınırsız yabancı oyuncu oynatma hakkı medya için sınırsız palavra, sınırsız spekülasyon, sınırsız manipülasyon ve dolayısıyla daha çok satış, daha çok rant anlamına gelir. Yabancı oyuncu sayısıyla ilgili haberler bile başlı başına iyi bir satış malzemesidir.

Taraftar ister… Onlar da takım oyununu pek umursamazlar. Yabancı “yıldız” hayranlığı, futbola bakışlarında ön planda yer alır. Takım oyunuyla kazanmaktan çok, yabancı oyuncuların bireysel yeteneklerini şov yaparcasına sergileyerek kazanılan galibiyetleri tercih ederler. Bu şekildeki galibiyetlerden çok daha fazla keyif alır, çok daha fazla tatmin olurlar…

Yabancı düşkünlüğü, tam anlamıyla yabancı bağımlılığına dönüşmüş durumda. Mesela çokbilmiş yorumcular artık, “Şu mevkiye yeni bir oyuncu şart” demiyor, “Şu mevkiye yeni bir yabancı oyuncu şart” diye konuşuyor…

Oyunun kalitesini, seviyesini yükseltebilmek için paraların yaşı geçkin yabancılara değil, donanımlı, nitelikli altyapılara harcanması gerektiği bir türlü anlaşılamıyor…

Öte yandan, laf olsun diye oluşturulan altyapılardan ise tabii ki beklenen verim alınamaz. 

Söz gelimi; zaman zaman genç yerli oyuncular, kendileriyle yapılan röportajlarda, bazı yabancı takım arkadaşlarının antrenmanlardaki ve özel hayatlarındaki disiplinli davranışlarından övgüyle, hayranlıkla söz ediyor ve onları kendilerine örnek aldıklarını vurguluyorlar.

Genç oyuncularda, profesyonelliğin gerektirdiği disiplini, sorumluluk ve yaşam tarzı bilincini oluşturamıyorsak ve gençler bunu yabancı takım arkadaşlarını gözlemleyerek elde etmeye çalışıyorsa, daha en başından bayağı bir geride kalmışız demektir…

Hemen her kademedeki bilgi ve çalışma yetersizliği, yabancı hayranlığına/düşkünlüğüne savrulmayı kaçınılmaz kılıyor.

Yabancı oyuncuda ısrar ederken, giderek oyuna yabancılaştığımızı fark edemiyoruz...