Yağmur altında

MARDİN

Taşı oya oya işleyen Mardin, gümüşü tek tek sarar. Binbir çiçekle uçuşan kelebekler suretinde. Kuş yuvası evlerinde. Her sabah. Kaynayan çayın buğusunda. Gökyüzünü tutan.

DÜŞMEDEN

Tut elimden. Çökmeden toprak. Dökülmeden su. Ev, ocak, dağ, orman duruyorken. Parıldarken ırmak, göl, geniz. Tut elimden. Gökyüzü devrilmeden. Düşmeden tut elimden.

YENİ BİR İZ

Her şey iz bırakır ardında. Uçan kuş da, jet de. Uzun ya da kısa. Görünse de görünmese de. Silinip gider sonunda. Boşluk kalır. Yeni bir iz için…

GÜNEŞSİZ

Güneş tepeden ışıdıkça duvar yükseliyor. Duvarlar yükseldikçe güneşe yer kalmaz. Ne ışıklı bir yol. Ne gölgelik bir alan.

TEPETAKLAK

Her şey yoksullaşıyor. Önce ekmek, su. Aç açına. Sonra hava. Soluksuz. Toprak kayıyor altımızdan. Üstümüzde yarım yamalak bir gökyüzü. Denizden uzak. Uykudan, düşten yoksun. Tepetaklak.

ŞARKILAR KALIR

Her şey eskir. Çiçek solar. Bulanır su. Ekmek bayatlar. Kararır hava. Tenhalaşır sokak. Sesler uzaklaşır. Sürdükçe yaşam şarkılar kalır. Eskimez zaman.

MAVİ İSTANBUL

Sularından süzülerek geçer vapurlar. Üstlerinde kanat çırpan martılarıyla ak pak. Denizine yansıyan, gökyüzü mavisiyle İstanbul’da.

DÖNÜŞSÜZ

Dursan da soluk almak için. Yol alacaksın. Yürüyen bantın ortasında. Uzaklaşarak yola çıktığın yerden götürdüğü yere. Dönüşsüz.

YAĞMUR ALTINDA

Yağmur yağıyor. İçeriden baktığında çamlardan süzüldüğünü görüyorsun. Yağmurun yağışını ılık bir odanın içinden izlemek hoştur. Ağlayan birileri mi var? Bilmeden. Yağmur altında kimsesizlerin, evsizlerin yalnızların ıslandığı şemsiyesizleri düşünmeden.