Astsubay Ali ile Nuran

Geçtiğimiz cumartesi akşamı Nar Sanat’ın güzel bahçesinde ‘Uygunsuz Adım” kitabının imza akşamındaydık. Kebapçı Ali’nin samimi kalemi bir çoğumuzun içerisinde yaşarken göremediğimiz, hafızamızdan sildiğimizi sandığımız, belki de yaşamadan yaşadığımızı hayal ettiğimiz zor, anlamlı, acı, mücadele, direnme dolu günlerimizi, yıllarımızı bize tekrar yaşattı.

Güzel insanların, güzel, komik, kurnaz, hafif kötü insanların hafif komik olaylarıyla başlayan ilk sayfalar okudukça, yarıyı geçtikçe sarardı, karardı. Pis adamlar sahnedeydi. Sultanahmetli babam hırsıza, rüşvetçiye, yalancıya, dolandırıcıya, en uğursuza “Pis adam” derdi. Babam için, Cankurtaran tren istasyonunun girişinde sabahlayan, ayda bir babamın zoruyla yıkanan Kadir temiz, bizi kibar kibar soyan kravatlı zibidiler “pis” adamdı.

İşkenceci Pazarcıklı Hanefî’yi, Komiser Mustafa’yı, okurken ayaklarımın gerildiğini, midemin bulandığını hissediyorum. Pazarcık’ın Karabıyıklı’sından Hanefi’nin özgeçmişine bakıyorum. İstihbaratçı tamam da bir de “yazar” yazıyor hemen altında. Bir gün oturup Ali ile geçen anılarını yazsa ya arkasından gelen köy çocukları pis olmasın diye. Ebeveyn Emine geliyor gözümün önüne. Onu yoklukla büyüten anne Emine bacı. Okusun, adam olsun diye uğraşan anne. Ve karanlık odalarda insan gibi insanlara olmadık eziyeti yapan Hanefî ‘yi okuyorum bu sayfalarda.

Sonra “Özgür koyduk kızımızın adını” diyor Astsubay Kebapçı Ali, “Özgür büyüsün diye”. İçeride Ali, dışarıda Nuran, içeride Zekai, İlker ve diğerleri, temiz, yürekli insanlar, karşılarında yoksul köylerde doğup, küçücük çıkarları için en “pis” işleri yapmak için devşirilmiş pis insanlar.

Ve nerede, nasıl öldükleri, ölecekleri, isimleri sadece kitapların en kara sayfalarında kalacak olan “Pis adamlar.”

Ve isimleri insanlıkla, umutla, direnmeyle, güzel olan her şeyle birlikte anılacak olan Kebapçılar, Şişmanlar, Denizler, Sinanlar, Özgürler.