Kirlenme

ISSIZLIĞA SÜRGÜN

Kesilen her ağaç gölgesini alıp gider. Güneş kalır. Ne evinin gölgesi düşer yere, ne senin, ne de yağmurun. Uzayıp giden ıssızlıkta. Sürgün.

BİR KEZ DAHA

Perdeleri açık tutuyorum geceleri. Işıdığını görmek için sabahın. Karanlığın yaprak yaprak açılışını. Çizilişini evlerin, sokakların, caddelerin, ağaçların. Uyanışı kedilerle köpeklerin. Yer yer de olsa ötüşünü horozların. Aydınlanışını dünyanın. Bir kez daha.

SABAH OLMUYOR

Aydınlansa da ortalık sabah olmuyor. Açılan pencereden içeri ne bir yel esiyor, ne bir dal eğiliyor. Kuş da uçmuyor. Kesilen ağaçlardan.

KİRLENME

Durmadan kirleniyoruz. Kirletiyoruz akıttığımız kirlerle suyu da. Her gün biraz daha kirletilerek.

YOKSUN

Susmakla geçiyor zaman. Bağırsan susturuluyorsun. Konuşsan duyulmuyor. Ne radyo, ne televizyon, ne Twitter: Ne şu, ne bu. Ulaşmıyor sesin. Şarkı, türkü de söylesen. Yoksun sen.

ÖLDÜRMECE

Sokakta bir kuş düştü önüme. Kuru kara bir kuş. Kiremitlerin üstünden kayıp boş oluktan akarak. Ağaç, rüzgârsız, yağmursuz bir kuş. Ölü doğadan. Öldürülen.

SÖZCÜKLER ÖLMEZ

Sözcüklerin yuvasıdır yaşam. Yaşadıklarımız var eder onları. Yan yana geldiklerinde. Gülse, ağlasa da. Sevinçle, acıyla dolsa da. Pes etmez. Sürdürür yaşamı. Ölmez.

HIZ

Sürat teknesiyle geçiyoruz Boğazı. Ne manzara, ne gökyüzü, ne deniz. Uçuran bir rüzgâr yalnız. Suya batıp çıkan teknemiz. Hem ölü, hem diri.

SENİNLE

Kime baksam sensin. Erkek, kadın, çocuk, yaşlı, genç. Nereye baksam sensin. Gökyüzü, deniz, yollar. Evlerdesin. Sensin yaşadığım bu kent. Seninle.