Zaman aşımı

İSTANBULSUN SEN

İstanbulsun sen. Gökyüzünle, sokaklarınla, denizinle. Evlerin, köprülerin, kulelerin, minarelerinle. Rüzgar estiğinde, martılar uçuştuğunda vapurların gidip gelirken. Cıvıldaşan kalabalığınla. Kuşlar, ağaçlar, parklarla bezenmiş. Beton duvarlar delmese yüzünü.

ZAMAN UZUNDUR

Uzundur zaman. Ne sabah, ne akşam karşılar zamanı. Gece uzatır. Düşlerle. Gördüğün düşün peşinden gidebilirsen eğer. Uzar zaman.

KEDİ GÖZÜ

Kedilerin gözü geceyi deler. Parlar karanlıkta. Parlatarak karanlığı. Kedi gözü lambalar yıldız yıldız parıldar gecede. Böler karanlığı. Bıçak gibi. Kızıl ışıklarıyla.

UNUTKANLIK

Çekilen/çektirilen acılar karşısında susanları suçladık hep. Asıl suçlu susturanları unutarak.

UZUN BİR YAZ

Güneş gibi kızlar. Ne güzeldir. Bitmeyen şarkılarıyla uzatırken yazı…

SEVDA DOLU

Kimi bir dize, kimi bir sözcük sevinçle doldurur yürekleri. Uzun bir yol çizer. Bitimsiz bir yaza doğru. Sevda dolu.

SABAH RÜZGÂRI

Sabah rüzgârı ince bir müzik gibi yayılır kırlardan. Kenti dolanırken kalır. Kalabalığın ayakları altında. Erken sabahın ışıyan sokaklarına açılan pencerelere ulaşamadan. Ezilir.

SİLİNMEYEN KARANLIK

Akşam çökmeden karanlığın korkusu sarmalar yüreğimizi. Ne parıldayacak ışıklar, ne ay, ne yıldızlar. Silemezken karanlığı.

ZAMAN AŞIMI

Şiir, zaman aşımına uğramaz. Sözcüklerle örer özgürlüğü. Elden bırakmadan umudu. Sürdürür sözünü. Davası düşmez/düşürülemez.

GÜN BOYU

Üst üste yaşıyoruz. Alt alta. Sıkışarak. Dirsekleyerek birbirimizi. Yürürken sallayabilmek için kollarımızı. Göstermek için kalabalıkta batıp çıkan kafamızı. Sokaklarda, taşıtlarda, alışveriş merkezlerinde. Gün boyu.