Hep aynı

AKARSU

Su akar. Dağları ovaları geçer. Güneşle. Ağaçları, kayaları dolanır. Sarılır. Gölgelenir koyaklarda. Sessizleşir. Akarsu olur denize ulaştığında.

ŞİİR VE SÖZCÜKLER

Her sözcüğün bildik bir anlamı vardır: İyi-kötü, güzel-çirkin, yanlış-doğru. Tekildir. Şiirde sözcükler nilüfer gibi açar. Suların üstünde. Apak. Yüzer. Sonsuzca. Çoğuldur.

BİRLİKTE

Geceden bileceksin sabahı. Karanlıktan ürer aydınlık. Sürüdükçe geceyi sen. Süpürdükçe karanlığı ben. Biz. Hepimiz.

DENİZSİZ

Asfaltın ortasındasın. Kavurucu sıcakta. Ne bir kumsal, ne bir martı. Beton duvarlarla çevrili kıyı. Göğe yükselen. Denizsiz.

İKİ ÇAY

İki çay söylemiştim. Neden bırakıp gittin. Birini ben içtim. Birini bırakım sana. Belki dönersin diye. Zamanla.

DURAKSIZ

Zaman hızla geçiyor. Eskiyor evler. Yıkılan yıkılana. Yükselenlerin yanında. Batan. Sesi kısık bülbülün. Soluyor gül. Geçiyor zaman. Dursa da saatler. Durdurulsa da. Durmuyor zaman.

UZAYAN

Günler uzuyor. Geceler kısalsa da karanlık uzuyor.

GÖLGESİZ

Artık ötsün bülbüller. Açsın güller. Işıkla dolsun pencereler. Sevgiyle gönüller. Kalmasın gölgesi bile karanlığın.

HEP AYNI

Hep aynı gün. Aynı sabah, aynı akşam. Aynıdır saatler. Dinmedikçe acılar. Yandıkça ateşler. Yakıldıkça. Ötmeyen kuşlarla.

İKİMİZ

Sen, ben. İkimiz. Yeryüzündeyiz. Üstümüzde yıldızlar. Arkamızda ağaçlar. Önümüz deniz. İkimiz. Masanın üstünde bir resimdeyiz.