Ölü bir yıl

GECECİL

Geceler uzuyor. Karanlık katlanarak. Günler kısalıyor. Aydınlığı azalarak. Güneşsiz soğuyarak geceye kalan.

ÖLÜ BİR YIL

Ajandalarımız doldu. Kara kara yazılarla. Kıvrık kimi sayfalarla. Sararıp solmuş kimi. Ya yırtılıp atılanlar. Ölü bir yılın kalıntısı hepsi.

UYKUDA

Günler karardı. Hep karanlık. Hep korku. Sokak aralarında. Yalnızlaşarak caddenin kalabalığında. Gecenin karanlığına kapayarak gözlerimizi düşlere sığınıyoruz. Uyku tuttuğunda.

SÜREKLİ KOŞU

Soluk soluğayız. Kovalayanlarca. Kesildi kesilecek soluğumuz. Ne yardıma gelen var, ne önümüz düzlük. Koşu sürüyor. Ölümcül.

DENİZ OLMAK

Her ırmak, denize ulaşmak isteğinin akışıyla büyür. Coşup durgunlaşarak. Deniz olmanın/olabilmenin mutluluğuyla akar.

BOĞAZ

Bir kıyı kenti olmanın güzelliğiyledir doğurganlığı İstanbul’un. İki yakası arasında suların aktığı Boğaz’dır ana rahmi.

BİR GÜN

Güneş çıktı. Kış ortası bir gün. Bulutları delerek. Devirerek dağları. Karanlığın içinden. Geceyi unutturan bir gün. Uzayıp giden aydınlığıyla.

YENİ GÜN

Yaşamak her gün yeni bir gün demek. Geceyi arkada bırakarak yaşananları unutmak. Yeni bir yaşama ulaşmak için. Yeni günle.

İNSAN ÖLMEZ

Kimse göremez öldüğünü. Bilemez. Yaşadığını bilir. Görür. Yaşama kattıkça kendini. Yaşar. Ölmez.