Bitmeyen kış

KAYIP

Dar sokaklardan geçerek geniş caddeleri boyladım. Dolandım kentin meydanlarını. Koşar adım. Tek başına. Bulmak için kalabalıkta kaybolanları.

BİRTAKIM İNSANLAR

Sait Faik’in sınırsız bir insan sıcaklığı ve sevgisiyle anlattığı bütün insanlar, birtakım insanlardır. İşçisi, köylüsü, esnafı, memuru, balıkçısıyla. Bir öyküsüne, bir zamanlar da bir romanına ad olmuştur.

GÜZELLEME

Doğayı, çevreyi yalnızca güzellemek yetmez. Ardındaki gerçeği, yaşam çelişkisini görmezsen/göstermezsen bütün güzellikleri boşa çıkarmış olursun.

BİTMEYEN KIŞ

Yaz gününde kışı yaşatıyorlar zifiri karanlıklarda. Bitmeyen gecelerde tutsaklayarak. Güneş açmadıkça. Gün dönmedikçe sabaha.

YAZ MUTLULUĞU

Yaz gelince gelin olur ağaçlar. Çiçeklendiğinde dağ bayır. Kalabalıklaşır yollar. Dolar meydanlar. El ele, kol kola yürüdü mü insanlar. Bütün bir yaz.

SIKIŞIKLIK

Gittikçe sıkışıyoruz. Yükselen beton duvarlarla. Yansıyarak birbirini çoğaltan cam yapılarla.

Kapısız. “Girilmez” yazısıyla. İçine sığamadığımız, gittikçe daralan bu kentte.

KAYBOLMADAN

Sapılan her yolun gene kendine çıktığı kentin upuzun caddesinde seni arıyorum. Köşe bucak girip çıkarak. Beni bulman için. Kaybolmadan.

YAŞAM

Yaşam gün, ay, yıl diye bölündükçe kısalır. Takvim yapraklarının çabucak tükenişi gibi. Akan bir su gibi kesiksiz bir yol olarak sürüp gidiyorsa uzar.

ÖTEKİ SABAHLAR

Bir sabah, her günkü gibi çıktılar yola. Varamadılar ne akşama ne sabaha. Günler, haftalar, aylar, yıllar dönmediler bir daha. Resimleriyle adları kaldı yalnız öteki sabahlara.