Yaşamasız

MAHKEMESİZ ZİNDANSIZ

“Diyeceğim:
Bu akşam değil, bir başka akşam seni alıp
bir kocaman şehre götüreceğim
O şehirde toplar çoktan patlamıştır,
Yıkılmıştır bildiklerim;
Kocaman cepheleriyle borsalar, saraylar,
kimbilir belki de mahkemeler, zindanlar...”
Sait Faik, (Şimdi Sevişme Vakti, Arkadaş.)

KALABALIKTA

Ne kadarı çalışıp çabalasan dolmuyor heyben. Yürü üstüne arkandayken parlayan güneşi yazın. Kalabalıkta. Dikil karşısına haksızın. Kış gelmeden Bastırmadan karalığı üstüne yağacak karın.

YAKAR TOP

Tepemizde kızdırdıkça ateşi, yakar top bombalarla yere indirdikçe alevi ısıtmadan yakıyor evleri, köyleri, herkesle her yeri.

DÜŞ AYDINLIĞI

Bölünse de geceleriniz, kaçsa da uykunuz, sürse de karanlık, düşleriniz aydın olsun...

KİMSE BİLMEZ

Benim kadar hiç kimse bilmez. Gülüşünde bir çiçeğin açtığını. Bir kedinin yumarak gözlerini sana baktığını. El eleyken ikimiz. Güneşin batmadığını.

BAHAR GELDİKÇE

Ağaçlar konuşur, kuşlar öttükçe. Şarkı söyler çiçekler, yel estikçe. Halaya durur insanlar, bahar geldikçe.

YAŞAMASIZ

İnsanlar öldürülüyorsa bitimsiz savaşlarla, sözde uyutuluyorsa kedi, köpek. Uygarca. Ne kuş kalır, ne ağaç, ne çiçek, ne böcek. Güneş ısıtmaz olur, su soğutmaz, hava solutmaz. Çölleşir dünya ıssızlıkta. Yaşanmaz.

DÖNECEKLER

Yalnız resimleriyle adları kalır sanma kayıpların. Dönecekler bir sabah. Döndürmek için geceleri yepyeni bir sabaha...