Soru

SABAH AKŞAM

Ne kalıyor bize sabahtan akşam olduğunda. Işığı yakmadıkça. Yanmadıkça ışıklar. Aradıklarımızı bulmaya. Gelecek sabaha kadar.

SİVRİLTTİKÇE

Kalemini sivrilttikçe ucunun kırılmasından korkma. Yazmayı sürdür. Kalem elinden alınıp ortasından kırılmadıkça.

EL BİRLİĞİ

Tut elinden onun. O da senin. Duyun sıcaklığını ellerin. Dünya alem görsün ayağa kalktığınızı. Duysun acılar karşısında dikilerek el birliğiyle ayak dirediğinizi.

KENTSEL DÖNÜŞÜM

Yıkılan evleri yeniden dikiyorlar. Yenilensin diye kent. Boyayarak renk renk. Kesilen ağacı dikmiyorlar yeniden. Gölge etmesin diyerek.

BİR BAK

Sular kabarırken dur da bir bak. Gökyüzüyle yeryüzü ne. Çevrendeki. Severek sen seni. El ele vererek. Sular durulur. Çakıllar parıldar. Kumsallar uzanır ayağının altında. Bil!

SORU

Mustafa Köz, Cumartesi Annelerine yazdığı “Dünya Diye Bir Yerdeyim” adlı bana imzaladığı şiir kitabında: “Hangi şiir sağaltır bunca acıyı? / Anaların o uçsuz bucaksız acılarını...” diye sormuştur. Bitmedikçe sorular, sürdükçe cevabı yoktur.

RESİM

İzi kalsın şiirimde demiştir Sennur Sezer. Yoksullarla birlikte senin, benim. Sözcüklere sığmıyorsa resmini çekerek direnenlerin.

YILDIZNAME

Gece boyunca göğün külü içinde kıvılcımlanan yıldızlara özlemle bakarız. Gökte göz kırparcasına gülümser yıldızlar. Oradan bize bakan yok mudur?