Düzen

AYNA SENSİN

Sen gülersen ayna da güler. Sen ağlarsan ayna da ağlar. Sen konuşursan ayna da konuşur. Sen aynasın, ayna da sen.

SÖNMEZ ATEŞ

Ateş topuna döndü dünya. Yandıkça yanarak. Sönse de, söndürülse de soğumuyor. Kasıp kavurmayı bekliyor bir daha.

DÜZEN

Varlıklının köpeği yala yalanıyorken evinde, öldürülecek yoksulun köpeği sokakta. Yiyecek içeceği tüketen bir avuç insan, açlıktan ölenler milyonlarla.

PARA ÇÜRÜDÜ

Bütün güzelliğiyle gelen yazın çürüdü yemişleri pazarda. Kurudu hava. Suyu kesildi çeşmelerin. Çürüyen paralarla.

KOŞUCU

Genco Erkal, tiyatronun insanı, insanın tiyatroyu yönlendirmesinin ustasıydı. Oyunun oyununu bozarak yaşam gerçeğini gösteren tiyatronun uzun koşucusuydu.

SES VERİN

Ağacın, yaprağın sesi olursan, kurdun kuşun sesi. İnsanın sesi olursun. Sesin ses verir o zaman.

KURAKTA

Ekmek ateş pahası. Kül yutuyoruz un yerine. Yanarak boğazımız. Toprak yıkımda. Tane yetişir mi artık bu kurakta?

YÜZSÜZ

Aynanın rengi yoktur. Her renk onundur. Ayna sana bakıyorsa sen aynaya baktığındandır. Kendi yüzü yoktur onun.

DAĞ

Çık git dağa. Dokunmak bulutlara. Yüzün değsin rüzgara. Dokunsun ağaçlar sarılarak dalları, yapraklarıyla sana.