Zııt Erenköy

Fıkra meşhur. Adam 3 yaşındaki oğlunu masanın üzerine çıkartıp kollarını açar.

“Atla evladım.”

Çocuk yerinden kıpırdamadan kollarını öne arkaya sallar.

“Atlamam babacığım, korkarım.”

Baba, en yumuşak sesiyle mırıldanır.

“Atla evladım, korkma. Ben seni tutacağım.”

“Atlamam babacığım, korkarım.”

“Korkma oğlum, babacığın seni tutacak.”

Çocuk cesaretlenir. Sağa sola bakar. Daha önceden tecrübeli ağabeyinin de “Atla” der gibi kafasını salladığını görünce boşluğa atlar. Hoop, kafa üstü yere. Ağlayarak söylenir.

“Hani tutacaktın baba.”

“Oğlum” der baba. “Bu sana ders olsun, babana bile güvenme.” Ağabeyi halen kafasını sallamaktadır.

Fıkranın aslı tüccar Musevi vatandaşımızla oğlu arasında geçer, ama siyasette el uzatma hikayemiz ile de gayet uyumludur.

Zaten Rahmi de bunu çok yapardı. Lise arkadaşım. Karşılaştığımızda tokalaşmak için elini uzatır, ben uzatınca elini ensesine götürürken havada kalan elime bakıp sırıtırdı;

“Zııt Erenköy.”

Rahmi’yi boş verin, şimdi Trump zamanı. İster misiniz adam seçilir seçilmez bir mektup yazıp son kalan varlığımız ayağımızdaki donu da istesin. Bizimkileri dinleyip, dinleyip “Zııt Kaliforniya” desin.