Ayak altında

SUÇ MASADA

“Odayı dolaşılmaz hale koyan masadır” Üstünden atlasan olmaz. Odadan çıkarmaya kalksan çıkmaz. Çıksa zaten Salâh Birsel bu şiiri yazmaz.

MASA DA MASAYMIŞ

Ne koydumsa üstüne dolmadı. Ne buldumsa koydum olmadı. En son kendimi koydum. Doymadı. Boşuna “Masa da masaymış ha” dememiş meğer Edip Cansever.

DÖNÜŞÜM

Ağacı kesen/kestiren evini de yıkar/yıktırır. Sokak ortasında kalırsın. Sökmüyorsa sokağın taşlarını, kazmıyorsa. Kovalamıyorsa kedi, köpeği.

GÖZÜN GÖRDÜĞÜ

Orhan Veli, gözleri kapalı dinlemiş İstanbul’u. İyi ki gözlerini kapatmış. Açsaydı ne kuşların sürü sürü geçtiğini görürdü, ne dalyanlarda ağların çekildiğini, ne de çıngırakları durmadan çalan sucuları. Birbirine dolanarak göğe yükselen, tepeleri tıka basa dolduran beton dikizlerle PET şişelerde satılan sulardan başka.

TAŞMA

Her resim bir öykü taşır. Bir şiire dönüşür. Çerçevesinden taşarak. Taşıyarak rengini, görüntüsünü. Yaşatarak.

ÖLÜMSÜZ

Her resim bir öyküdür. Şiir olur. Ölümsüzleşir.

GÜNEŞ GİBİ

Resimlerin has bir rengi vardır. Güneş gibi ışıtır yaşamı. En karası bile.

AYAK ALTINDA

Sabah akşam yollarda. Gidip geliyoruz. Bir o yana, bir bu yana. Çalışıp didinerek. Ayak altında. Karıncalar gibi. Ezilerek.

GÜCÜNE GÖRE

Vapur düdükleri neşeyle doldurur gönlümüzü. Bir şarkı gibi. Manda gibi böğürür kimileri. Üflenen buharın gücüne göre.