Kendi başına

İÇİMİZ YANIYOR

Nereden gelirsen gel, nereye gidersen git, istediğin yere varamıyorsun. Yaz var, kış yok. Kış var, yaz yok. Aydınlıksa hep aydınlık, karanlıksa hep karanlık. İçimizi yakan.

KENDİ BAŞINA

Kendi başınasın kalabalıklar içinde. Kendi başına bırakılmış kalabalıkta.

TAZELENME

Doğa dosttur, geceden gündüze, kıştan yaza çıkarır insanı. Karanlıktan aydınlığa çıkabileceğinizi, kışın kıtlığıyla soğuğunda yazın sıcaklığıyla bolluğuna ulaşacağınızı anımsatır. Umudu tazeler.

GİZLİ KALAN

Aramızda yaşamakta olan kimi insanların büyüklükleri sanki güneşe bakmak gibidir, alçak gönüllü kişilikleri, eserlerinin saçtığı parlak ışığın arkasında gizi kalır.

Ahmet Cemal

GÖRÜNEN IŞIK

Işık, kalabalıkların içinde parıldamaz. Gürültü patırtı arasında üstüne basılır. Görünmez. Kuytuların karanlığını, yalnızların yüreğini aydınlatmadıkça…

ATEŞ YAĞMURU

Kan dinmedikçe, gözyaşı aktıkça yaşanmaz bir dünyada aç açıkta kalır insan. Üstünü örtmeyen ateş yağdıran bir gökyüzü altında.

KAYALIKLARA BİNDİRMEDEN

Gökyüzünde ne bir yıldız ne de ay. Katı karanlıkta yanıp sönen bir deniz feneri. Yandıkça ilerleyen, söndükçe duran bir gemideyiz. Gidiyoruz bindirmeden kayalıklara.

UMUDUN EKMEĞİ

Umut fakirin ekmeği. Pişmiyorsa ekmek, pişirilemiyorsa, pişirilenler bölüşülemiyorsa umut etmek de para etmez. Umudun ekmeğini ele geçirmek için mücadele etmedikçe.

GÜN GÖRMEZLER

Gözün gördüğünü kulaklar duymuyor. Kulağında kulaklıklar, gözünü ekrandan ayırmadan. Bakmadan çevresine. Bütün bir gün.