Tan ile Bulu

Yıl ‘70’lerin sonuna doğrudur. 12 Mart faşizmi gençliğin üzerinden silindir gibi geçmiş, gelecek 50 yılda ülkeyi insanca ve adaletle yönetmesi muhtemel yurtsever gençler ABD’nin işaretiyle pusularda, işkencelerde yok edilmiştir. ABD’nin kurduğu okulda, ABD elçisinin aracını yakan gençler katledilmiş, sonradan kendini bilmezlerin “demokrat” ilan ettiği Demirel havalara zıplayarak ‘3 bizden, 3 sizden” diye bağırarak kendinden geçmiş, sonradan düşman(?) olduğu bugün ülkeyi yöneten gericiliğin önünü açmış olmanın gizli heyecanı ile ömrünü noktalamıştır. Evet, gençler katledilmişti ama kurumlar teslim olmuyordu. ODTÜ demokrasi ve bağımsızlık mücadelesinin bayrağını dalgalandırmaya devam ediyordu. 

Demirel’in milliyetçi cephesi ODTÜ’yü ele geçirmek için Hasan Tan’ı rektör atadı. Faşist işçiler ODTÜ’de Hasan Tan’ın emri ile saldırıyorlardı.
Sonra tarih tekerrür etti. Aynı gericilik aynı çirkin amaçla Boğaziçi Üniversitesinin başına Melih Bulu’yu buldu getirdi. 

Bakıyorum ortada ne Hasan Tan ne Bulu ne Demirel ne Evren kaldı. Bir kalan sermayenin büyüyen göbeği. Arşivi ve hafızası kuvvetli sevgili arkadaşım Duran’a sordum. Bir fotoğraf gönderdi. Hasan Tan’ın mezarı başında sadece 12 kişi vardı.

Bulu’nun B’si bile kalmamıştı.

Ders aldılar mı?

Bu günün Hasan Tan’ı, Bulu’su, bilumum hırslı(?) cübbeli, cübbesiz bürokratı tepelere yaranmak için canla başla çırpınıyor. Ve geriye sadece daha da şişmanlamış sermaye kalacak uğursuz yönetimlerinden.