Taş atmayan çocuklarım olsun istiyorum

Merhaba

Ben Asi. 28 yaşındayım, 2 çocuğum var. Biri 9, diğeri 5 yaşında. 11 yıldır evliyim. Eşimi kaybettim. Nedeni bana kalsın. Hatırladıkça çok üzülüyorum. Çok üzülünce de çocuklarımı fazla sevemiyorum, ilgi gösteremiyorum. Köyde evlenip geldim buraya. Bizim köy Diyarbakır Bismil’de. Bir kardeşim cezaevinde. Bir kardeşim daha var onun nerde olduğunu bilmiyorum. Diğerleri benden büyük zaten, hepsi evli ve rahatları iyi. Bu mektubu yazmamı isteyen abla içimden gelenleri yazabileceğimi söyledi. “Barış olsun istiyorum” dedim. “Neden istediğini yaz” dedi. Ama kusura bakmayın ben açık yazamıyorum, çünkü bazen korkuyorum. Korkumun sebebi de barış isteyen herkesi cezalandırmaları. Bizim mahalleden bir sürü genç götürdüler, barış istiyorlar diye, cezaevine koydular. Ama bence bu çok yanlış, yani benim korkuyor olmam çok yanlış. Çünkü biz korkar ve susarsak barış olmayacak hiç.
Ama yine de çocuklarım olduğu için bazen korktuğum oluyor. Biz bakkala bile indiğimizde sokağımızda hep robot polislerden oluyor bir sürü. Yani biz evden çıktığımızda, evin önünde dizilerdeki gibi büyük bahçeler, havuzlar göremiyoruz maalesef.  Ben küçük yaşta evlenip buraya taşındım. Burada büyüdüm gibi bir şey. Bu sokaklarda, bu görüntülerle... Şimdi de benim çocuklarım bu görüntülerle büyüyor. Köydeyken hep uçaklar geçerdi tepemizden, çok korkardık, burada da farklı değil. Sürekli helikopterler geçiyor. Sokaklar hep polis dolu ve hep olay çıkıyor. İşte o zamanlar da çok korkuyorum, hemen koşup oğlumu alıyorum sokaktan. Bir gün onun da taş atan çocuklardan olmasını istemiyorum. Oğlumun arkadaşlarının da öyle olmasını istemiyorum. Hepsinin eli kalem tutsun istiyorum. Taş atmayan çocuklarım olsun diye barış istiyorum. Korkmamak için barış istiyorum.
Anneme de sordum; barış istiyor o da. Aslında o yazsa neler yazardı, çok acı çekti, çok şeyler yaşadı Kürt olduğu için. Selamı var hepinize, televizyonunuzu hiç izlemedim ama benimle konuşan ablayı çok sevdim, eminim sizler de onun gibisiniz.