Pandemide mülteci işçiler iki kat zorluk yaşıyor

Ahmed JOOMAH

Elazığ

Ben pandemi nedeniyle alınan tedbirler kapsamında kafelerin kapatılmasından önce part-time olarak bir kafede çalışan, aynı zamanda derslerimi idare etmeye çalışan bir kafe işçisiyim. Sizlere biraz kafelerin kapatılmasından önceki süreçte yaşadığım zorluklardan ve ardından kafelerin kapatılmasıyla katlanarak artan sorunlardan bahsedeceğim.

Öncelikle kafelerin kapatılmasından önceki süreçten bahsetmek istiyorum. Ben 2014’te Suriye’den Türkiye’ye geldim, sonraki süreçte bir kafede günde 10 saat günü zor kurtarabileceğim bir ücretle çalışıyordum. Önce ailemle beraber geldim ancak sonra ailem Suriye’ye geri dönmek zorunda kaldı. Ben burada tek başıma kaldım, bir yandan çalışıp geçimimi sağlamaya çalışıyor bir yandan temel ihtiyaçlarımın çoğundan kısarak aileme para göndermeye çalışıyor, bir yandan ise burada bir şekilde okuluma devam etmeye çalışıyordum. Elazığ’da bir arkadaşımla beraber bir evde kalıyorum. Arkadaşım da benimle hemen hemen aynı durumda ancak o pandemiden biraz daha az etkilendi çünkü kafeler kapatıldığından beri ben iş bulamadığım için tüm gelir kaynağım bir anda yok oldu. Devletten sadece aylık 40 liralık bir yardım alabiliyorum ancak bu para hiçbir ihtiyacımı karşılamama yetmiyor. İnsanlar devletin Suriyelilere bir sürü yardım ve ayrıcalık sağladığını düşünüyor ama bizim durumumuz sanıldığı gibi değil.

SALGINDA İŞÇİLERE DÜŞEN: YA VİRÜSTEN YA AÇLIKTAN ÖL

Kış neredeyse bitmek üzere ve biz faturaların ve zamların korkusundan hala doğalgazı yakamadık. Arkadaşıma çok soğuk artık ne olacaksa olsun donacağız doğalgazı yakalım diyorum ama gelecek olan faturayı ödeyemeyeceğimiz için montla oturmayı tercih ediyoruz. Kafeler kapatılmadan önce de tüm bunları yaşıyorduk ama kapatılmayla beraber her şey daha da güç bir hale geldi. Yaşamak bile lüks oldu bizim için. Karnımızı doyurmak için sürekli çalıştığım kafenin sahibinden borç alıyorum. Normalleşmeye gidilip kafeler açıldığında bile önceden aldığım ücretin yarısını alarak borcumu ödeyeceğim. Zaten zorlaşan yaşam şartları pandemiyle beraber daha da zorlaştı bizim için. Bir tarafta zenginler evde kal çağrısı yapıyor diğer tarafta yoksullar yaşam mücadelesi veriyor. Pandemi ya da salgın artık insanların umurunda değil. Çevremde Suriyeli olmayan işçi arkadaşlarım da benimle hemen hemen aynı durumda. Hangi milletten olursa olsun biz işçilere ya salgından ya da açlıktan ölmekten başka bir şey vadedilmiyor. İşçiler olarak biz de yaşanılabilir şartlar istiyoruz ve bunu elde etmenin yolu birliğimizden ve birlikte mücadelemizden geçiyor.