Antep’ten gençler: Ünaldı’dan çıkan ders

Baran ATİLA
Antep’ten Bir Dershane Öğrencisi

“Direnişi Nasıl Dokuduk” kitabını okuduğumda bende kelimelerle anlatamayacağım hisler uyandırdı. Antep’te böyle bir mücadele yaşandığını bilmiyordum. Orda 20 bin işçinin ırk mezhep ayrımı yapmadan haklarını savunduğunu; beraber direnerek patronları dize getirdiğini ellerinden alınmış sigorta, tatil gibi haklarını aldığını gördüm.  Bunları kendi çabalarıyla yapmışlardı.                                  Bu zorlu süreçte her daim yanlarında olan ve bu mücadelenin örgütlenmesinde çok önemli rolü olan Emek Partisini gördüm. Diğer partiler de her zamanki gibi işçilere sırtını çevirmişti. Peki bu günlerde dünyaya örnek olan bu direnişi kim duyurmuştu? İşçinin gazetesi Evrensel Gazetesi. Ülkenin basını her zamanki gibi üç maymunu oynuyordu, patronların sesi olmaya devam ediyordu.

İşçiler eylemlere başlamıştı, komiteler kurulmuştu, dünyanın her yerinden destekler; övgü dolu mesajlar geliyordu bu örnek direnişe. İşçiler birbirlerini satmadan, ayrılmadan polisin sert müdahalelerine rağmen patronların türlü oyunlarına rağmen dernek etrafında kenetlenerek mücadele etmişti.  Derneğin verdiği güven kuşkusuz işçileri bu zaferi iten unsurlardan bir tanesiydi.

İşçiler, insanca bir yaşam istiyordu. Çalışma saatlerinin düşürülmesini, emeğinin karşılığını almayı, yaşam güvencesinin olmasını istiyordu ve sigortalı çalışmak istiyordu ama bunların hiç biri patronların umurunda değildi. Tabii ki işçiler birleşip Dokuma İşçileri Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği çatısı altında örgütlenerek direnmeye başlayana kadar. Bu süreçte gördüğüm en iyi şeylerden birisi de işçilerin beraber olduğu sürece hiçbir patronun hiçbir devletin onların haklarını yok sayamayacağı, hiçbir şeyin işçi sınıfından güçlü olmadığını görmekti.

“Direnişi Nasıl Dokuduk” kitabını birçok arkadaşıma önerdim, okuyan her arkadaşımın bana dedikleri hep aynıydı: buna benzer başka kitap var mı? Okudukları Shakespeare'nin Romeosu değil Sherlock Holmes 'un gizemleri değil okudukları şey işçilerin zaferiydi ve bu onları da heyecanlandırmıştı.

Antep’ten Genç Bir Fabrika İşçisi

“Ekmek aslanın ağzındaydı eskiden şimdi ağzında değil, midesinden bağırsağına çoktan yola çıkmış" demişti Ünaldı direnişinde bulunan bir abim.

Yeni zamlar karşısında eriyen asgari ücret işçiler için faturaların ve ev kirasının parasını bile çıkartmıyor. Hatta fabrikada işçi arkadaşlarımla konuşurken çalışmamanın daha avantajlı olduğunu söylüyorlar. Bunun nedenini sorduğumda ise  "çalışıyoruz da açız, çalışmazsak da açız. Çalışmayalım da bari kafamız rahat olur" diye kinaye yapıyorlar.

Sokakta bilye oynayıp, akşam ödevini yapması gereken çocuklar fabrikalarda makine yağı içinde gelecekten bir haber yaşatılmaya mahkum bırakılıyor. Ev terbiyesi değil usta terbiyesi yani dayak yiyorlar. Geçmişten günümüze olduğu gibi ve daha fazla. Okul adı altında Mesem’lerde temel eğitimden bile çok uzak çalışma koşulları çok ağır olan yerlere gençler ‘okuyorlar’ diye gönderilip kendileri hariç bir çok kişinin cebini parayla dolduruyorlar. Buna da eğitim deniliyor.

Ünaldı direnişindeki koşulların belki çok daha fazlasını yaşıyoruz şimdiki işçiler olarak.

Eskiye oranla daha az örgütlüyüz ve yıllardır her anlamda yoğun baskı ve sömürüye maruz kalıyoruz. Ana akım medya kendine medyacılık oynuyor. Demokratlar kendine demokratlar. Birçok sendika başkanı ise patrondan daha patron durumda.Yazdığım cümleler umutsuz karamsar bir tablo gibi gözükebilir ama öyle değil. Bu koşullarda nice büyük direnişler çıkar, çıkmıştır, çıkacaktır da yeter ki Ünaldı direnişinde olduğu gibi işçiler partisiyle, gazetesiyle kol kola versin. Bugün Ünaldı Direnişinden çıkaracağımız ders budur diye düşünüyorum.

Ünaldı Direnişi 26 yaşında: ‘Nasıl bir birlik’ denilince akla hâlâ Ünaldı geliyor