Derince'li işçiler anlatıyor: Eylül ayı geldi mesailer vergiye gitti

Ebru YİĞİT
Kocaeli

Eylül ayı, okulların başlaması ve vergi dilimiyle maaşların erimesi nedeniyle emekçiler için çile ayı olarak değerlendirilmeye başlandı. Kocaeli’de işçi ve emekçilerle, bir yandan okul masrafları bir yandan geçim sıkıntısı ile uğraştıkları bugünlerde vergi yükünün yaşamlarındaki etkisini konuştuk.

Oğlu bu yıl dershaneye başlayan metal işçisi Ali, “Kitap parası olarak 2 bin lira istediler. Her bir masrafta ben biraz daha mesaiye kalayım diyorum. Bu ay hem vergiden maaş üç kuruş kalıyor hem okul masrafları bizi çok zorladı” ifadeleriyle anlatıyor yaşadığı süreci.

Yurt dışında yaşayan ablasının evinde oturduğunu söyleyen Didem ise kira vermediği halde geçinemediğini şu sözlerle dile getiriyor: “Benim bir tek eşim çalışıyor eve tek maaş girdiğinde gecinme imkanın yok, keşke ben de çalışsaydım diyorum ama iş yok.”

"MESAİ VERGİYE GİTTİ, EĞİTİM YARDIMI A4'E ANCAK YETİYOR"

Nazlı, okul harcamaları dolayısıyla eksiye düştüklerini söylüyor, “Bu ay eşim mesaiye kalmasına rağmen mesai parası vergiye gitti. Fabrikasında, okuyan çocuklar için de yardım veriyorlarmıs ama biz bir A4 paketine 80 lira verdik, onların verdiği yardımlarla ancak üç paket A4 alınıyor."

"FABRİKADA HERKES YARIŞA GİRMİŞ GİBİ MESAİ YAPIYOR"

Sevgi ise metal fabrikasında 5 yıldır çalışan bir işçi, gelen zamlarla birlikte hayatının nasıl değiştiğini şöyle anlatıyor: “Hayat çok pahalı, eskiden saç tipime göre şampuan alırdım şimdi ucuzu hangisiyse onu alıyorum. Deterjanı renkli ve beyaz diye ayrı ayrı alırdım şimdi bir tane ucuz olanı alıyorum. Kıyafeti istediğim gibi alırdım şimdi evde kendim mi diksem diye düşünüyorum. Eskiden bir dışarı çıkıp yemek yiyelim dolaşalım diyorduk şimdi evde yemeği yiyip dışarı öyle çıkıyoruz. Yol parasını düşündüğümden çıkmak istesem de vazgeçtiğim oluyor. Hayatımız lüks değildi eskiden de ama bu kadar her şeyden de mahrum kalmıyorduk. Şimdi fabrikada herkes yarışa girmiş gibi mesai yapıyor. Çalışmaktan yaşayamaz hale geldik ama en azından vergiye de gitse çalıştığımız elime üç beş kuruş fazla geçiyor diye mecburen kalıyorum.”

"MASRAFLARIN ALTINA EZİLMEKTEN PARA BİRİKTİREMEDİK"

Ahmet ise sözleşmeli işçi olarak çalışıyor, bu ay işten çıkarılacağını bilerek çalıştığını belirterek şöyle konuşuyor, “Ben bir lastik fabrikasında çalışıyorum sözleşmeli olarak. Bu ay altıncı ayım. 6 ay boyunca en azından birazcık para biriktireyim, bunlar bizi kadroya almaz diye düşünüyordum ki dediğim gibi oldu. Canımızı dişimize takıp çalıştık, sonuç olarak masraflar altında ezildiğimizden para da biriktiremedik. Eskiden en azından çarşıya gider bir playstation oynardık şimdi onu bile yapmıyoruz. İşten eve, evden işe ama tabi artık gidecek bir iş de olmayınca mecbur yeni iş arayacağım.”