Kaybolan insanlığa, 6 Şubat’tan 1 yıl sonra

Habip SÜRMEGÖZ
Antakya

Hala o geceki gibi gözlerimi her kapattığımda kalbimde, zihnimde ve gözlerimin önünde o an. Kıyamet olarak da ifade edilebilir ama dehşetinde ötesi, korkunun en vahşisi, böylesi bir felaketin ardından hayatta kalmak hem bir mucize he de yitip giden onca canın ardından utanç verici hissettiriyor insana kendini. Doğup büyüdüğün, anılarını yeşerttiğin sokakların, mahallenin, koca bir kentin yok oluşuna şahit olmakta ayrı bir zulümmüş aslında. Evet biz Antakya’da evet biz Defne’de kaldık, kaldık ama onlar yerinde değil artık. Artık biz bu kentin gerçek yabancı sahipleriyiz.

35 yaşıma kadar biriktirdiklerim, tecrübelerim, yaşama dair olan inancım, umudum ve varoluş hikayem 6 Şubat gecesi tabiri caiz ise enkazların arasında yok olup gitti. Sıfırdan değil eksiden başlamanın ne olduğunu gördüm. İnsanoğlunun ne kadar vahşileşebileceğini de gördüm ne kadar vicdan sahibi olabileceğini de. Depremin tüm anlarını yaşamış ve sonrasına tanıklık etmiş biri olarak , bu felaketin ilk anında ya da sonrasında vefat eden tüm insanlara vicdani sorumluluğumu yerine getirmek adına yazıyorum bunları. Yazdıklarım ne bir kurumu ne bir partiyi nede belirli bir zümreyi mutlu etmek yada üzmek adına değildir. Objektiftir. Siyaset üstüdür. Her ne kadar en yukarıdan en aşağıya bizleri hayal kırıklığına uğratan siyasetçiler olmuş olsa da. Ama tarih ayrım yapmadan bu zamana kadar iyiyi de kötüyü de yazdı ve yazmaya devam edecek. Ne yazık ki on binlerce cenazenin kalktığı bir ülkede bir tane bile istifanın olmadığını da yazacak. Siz toplumu yönetmek, idame etmek adına seçilen ya da atanan siyasetçiler ve yöneticiler; insanlığınızın ve vicdanınız, bedeninizden istifa etmiştir. Bunu tüm samimiyetimle sizlere söylemek isterim!

6 Şubat’ın 1. Yıl dönümünde aramızdan ayrılan, ihmaller ve ilk üç gün gelmek nedir bilmeyen devlet eli yüzünden, bağıra bağıra, donarak ve boğularak vefat eden tüm insanlara rahmet diliyorum.  Geride kalan ailelerine, yakınlarına sabır ve ateş içinde kavrulan yüreklerine bir nebze olsa ferahlık diliyorum. Ben, bizler, hayatta kalanlar ve bunun için hayata direnenler, biliyorum çok zor ama yaşamak için, umutlu yarınlar için en azından bir sebep yaratalım hayatımızda. Vazgeçmeyelim güzel günlere olan inancımızdan.

6 Şubat gecesinden sonra bulunamayan, kaybolan canlarımızın bulunması, bu canlarımızın akıbetini öğrenmek için gerçekleştirilen tüm çabaları engelleyen zihniyetin tamamen yok olması ümidiyle…