Bir taş kafa lazım!

Halka karşı genel olarak baskı ve terörün arttığı dönemlerde bazı yöneticiler, görevliler öne çıkarlar. Böylesi dönemlerde robotlaşmış, verilen emirleri harfiyen uygulayan, canice işleri gözünü kırpmadan yerine getiren adamlara ihtiyaç vardır. Genellikle taş kafa olduklarına dair bir izlenim bırakırlar. Bunlar bazen olağanüstü hal valisidir, bazen içişleri bakanıdır, bazen emniyet genel müdürüdür, bazen de genelkurmay başkanıdır vb. vb. Bunlar yapılan bütün kirli işleri savunur, bu işlerin yapılmasında kilit rol oynarlar. Bütün kirli ve derin işleri büyük bir kıyıcılıkla yaparlar, işleri bittiğinde de kenara çekilirler.  
Adam kilit bir görevde. “Sorun göremiyorum” diyor. “Bunları bir araya getiren inançsızlık, dinsizlik, Allah korkusundan yoksun olmak” diyor. Tutuklamalar, operasyonlar tüm hızıyla sürüyor. Suriye Lideri Esad’a atıp tutanlar, onun güvenlik güçlerinin çaldığı kapıdan çıkarılanlardan bir daha haber alınamadığından dem vuranlar, onun yöntemleri konusunda yazıp çizenler, burada olup biteni ya sessizce seyrediyor, ya da arsızca savunuyor. Hükümet destekçisi liberallerimizin sanki ar damarı çatlamış gibi! Ulusalcılardan çok şey öğrendikleri görülüyor!
Sakallı liberallere bakılırsa “inşallah bu kez sonuç alınacak” mış. Peki ama Koçgiri’yi, Ağrı’yı bastıranlar, Dersim’i yakıp yıkanlar aynı sözleri tekrar etmemişler miydi? Bu 16. mı, yoksa 17. isyan mıydı? Bütün bunları unuttunuz mu? Daha dün şefiniz Dersim’de yapılanları lanetlememiş miydi? Bir kaç yöreye eski adlarını iade ederek, kışlaların ismini değiştirerek, Kürtçe yayın yapan bir devlet kanalı açarak sorunu çözdüğünüzü mü sanıyorsunuz? Asimilasyon bitti diyorsunuz. Kürt çocukları okula başladığında hangi dille eğitim, öğretim yapıyor? Türküm, doğruyum diye başlayan ant hangi ülkede okutuluyor? Bu örnekleri ve soruları sonsuza kadar uzatmak olanaklı değil mi?
Bu kez işin biteceğine iman etmiş durumdasınız, bu anlaşılıyor. Yalnız bir kusurunuz var. İman tazelemek için amerikanın kucağına oturmuş durumdasınız. İstediğiniz her silahı vermeye başladı. Niye vermesin? Sen kendi halkını ne kadar katledersen, araya ne kadar fazla düşmanlık sokarsan, amerikanın yapacağı manevralara da o kadar zemin hazırlamış oluyorsun. Ama işin çapı büyük ve istenilenler kapsamlı. İşin ucunda komşularınla gırtlak gırtlağa gelmek de var. Bak İran meselesi yeniden ısıtılıyor, Suriye ise namlunun ucunda.   
Bir kez daha hatırlatmakta yarar var. Geçmişte Dersim için söylenmişti. Dersim’e sefer olur, zafer olmaz! Şimdi bunu Kürdistan için genelleştirebiliriz: Kürdistan’a sefer olur zafer olmaz. Çünkü Kürt halkı ulusal taleplerinden vazgeçmeyecektir. Çünkü katledilenlerin yeri boş kalmayacaktır. Çünkü Kürt kitle hareketi belirleyici olacaktır. Çünkü ulusal hareketler bir kez başladı mı yolda durmazlar. Ta ki temel talepleri karşılanıncaya kadar. Üstelik Kürtler yalnız değiller. Hâlâ namusunu, onurunu koruyan aydınlar, partiler, sendikacılar yine seslerini yükseltiyorlar. Onca şovenist, ırkçı propagandaya karşın halklar birbirine el uzatıyorlar ve demokrasiyi, özgürlüğü birlikte kazanabileceklerine ilişkin bir inanç gelişiyor.
Bütün bunlar şu anlama geliyor. Biriniz değil, hepiniz taş kafa olsanız bu sorunu çözecek güce sahip değilsiniz. Esasen böyle bir güç de yok. Gücü olduğunu sananlar tarih oldu, toprak oldu. Ama rahmetle değil, lanetle anılıyorlar. Anlaşılan lanetlenseniz de, tarihe, “devlet ve millet uğruna” yaptıklarıyla uğursuz bir şana sahip olanlar gibi geçmek istiyorsunuz. Tercih sizin. Lakin tarih ve toprak olmadan bu sorunun halkın yararına çözüldüğünü görme bahtsızlığına uğrayacaksınız, haberiniz olsun! O zaman kahırdan ölür müsünüz, ölmez misiniz onu da biz bilemeyiz.