Duyurana kadar: Ez li virim

Bu yazı, güzel kardeşim, okuyunca tatmin olacak okura değil. Huzursuz olacak olana. Rahatsız olacak olana. Nefret edecek olana. Devlete karşı gelmeyi aklına gelebilecek en büyük suç sayana, isyan eden varsa onunla savaşmak gerektiğine inanana. Her haber okuduğunda “terör” bitmediği için öfkelenen, neden bitmediğini bir türlü anlayamayan okura.
İnsaniyet namına.
Muradımı baştan söyleyeyim, darılma, gücenme olmasın. Murat’ın hatırına.
Deprem öldürmez, sevgili okuyucu, devlet öldürür. Yine, allah kahretsin, bir kez daha, bunu gördük.
Diyarbakır’da neler olduğunu en başından anlatamam. Dilim döndüğünce, şuncacık yerde konuşabildiğimiz kadar birkaç lafım var sadece. Şimdi, sen, tuttuğun takımın yöneticileri içeri alınınca neler hissettiğini bir hatırla. Ne kadar öfkelendiğini aklına getir. Sonra unut onu. Fillerin tepişmesi onların meselesi olsun, biz çimenlerden bahsedelim. İşte orada, adam yerine konmayan bir halkın çocuğu olmak ne demekmiş, onu anla, ne kadar anlayabilirsen. Dilini saymamaları, hayatını küçümsemeleri, dinine laf etmeleri, sana nasıl koyardı, bir dur düşün. Olmadıysa, o demin anlattığım öfkeyi milyonla çarp. Hani belki biraz yaklaşırsın.
21 yaşına gel, üniversiteye git. 21. Çok zor sınav yapan hocaya bildiğin bütün küfürleri et. Kantinin çayını beğenmediğin zaman bildiğin bütün küfürleri et. Yemekhanenin yemeğini sevmediğin zaman bildiğin bütün küfürleri et. O kızı başkasıyla mutlu gördüğün zaman bildiğin bütün küfürleri et. Sonra unut hepsini. Okulun yıkılsın. Yıkıldı mı?
Memleketine dön. Amed’e. Amed mi? Şehre bildiğinden başka isim söylenmesi hoşuna gitmediyse, çok iyi. Gitmesin. O zaman bir de şunu düşün, küçük bir çocuk ol. Senden bilmem kaç yüz kilometre uzaktaki bir şehrin adını boşver, sana, senin adının aslında  bildiğinden başka bir şey olduğunu söylediklerini düşün. “Mal” dediğin yerin adına “ev” demen gereksin, “Rojbaş” diyeceğin vakit “Günaydın” demen ezberletilsin. Bundan sonra böyle konuş desinler, bira min.
“Yetti gari” demez miydin? “Êdî bes e” de.
Olmuyor değil mi bir türlü? Olamıyor. Peki o zaman, bildiğin gibi yap sen.
Efendi çıkıp “Vanlı kardeşlerimize” nasıl yardım edeceklerini anlatsın, yadırgama. O yardıma muhtaçlar mesela Uşaklı olsa, mesela Rizeli olsa onlardan “kardeşlerimiz” diye bahsetmek gerekmeyeceğini aklına getirme. Ayrımcılık yapmadığını sandığı anda bile ayrımını ortaya koymaktan başka bir şansı olmayan devletine sen yine güven. Deprem yardımı yap. Belki yerine ulaşır. Umudu kesme.
Murat Elibol’u belki duydun, belki duymadın. 21 yaşındaydı, Diyarbakırlıydı. Van’da okuyordu. Depremden sonra memleketine dönmüştü. Diyarbakır’da mitinge katılmıştı, “Ez li virim” demişti. Sonradan öğrendiği dille “Ben buradayım”. Hep olduğu, hep yaşadığı, vurulup üstüne düştüğü, içine gömüldüğü ama hep yaşayacağı topraklarda, o orada değilmiş gibi davrandıkları için sadece, “buradayım” dedi. Devlet dersinde, aldılar yoklamasını. Sırtından vuruldu. Gerçek mermiyle. Kalabalığın üzerine polisin ateş açtığını bütün şehir gördü. Polis, “cinayetle ilgili soruşturma başlattı”.
Sana Murat’ın mitinge katıldığını söylemediler, sokakta yürürken vuruldu falan dediler. O fotoğraf başkasınınmış dediler. Çocuğun adını yanlış yazmışlar bak görüyor musun dediler. Soran olursa da kimin vurduğu belli değilmiş, polisin vurduğu nereden belli dediler. Derler. Hep bir şeyler dediler. Duvardan düştü diyen de onlardı, mayını biz döşemedik diyen de onlardı, kendini vurmuş diyen de onlardı. Yalan olduğu ortaya çıktıkça hiç ortada görünmeyen de, “özür” dilemeyen de onlardı. Şimdi de onlara mı inanacaksın? İnan yine sen.
Bir büyük yazar yıllar önce, kendi diliyle sormuştu. Hala sorusu ortada. Bu kez başka türlü sorsak onu:
Ez li virim sevgili okuyucu, sen neredesin acaba?