Zam

Bir tarafta Hasan Usta.
Yaşı 60.
Çıraklığı saymazsak, altmış yıllık yaşamının 35 yılını fabrikalarda üreterek geçirmiş. Makine ustası.
 “Makineyi civatalarına kadar söküp bir torbaya doldur. Torbanın ağzını bağla. Koy Hasan Usta’nın önüne. Makineyi torbanın içinde düzsün.” diyor, ustanın usta olmuş çırağı Hanefi.
Çalışırken, çocuğunu bir küçük gofret ile sevindirecek parası olmamış, elektrik, su, ekmek, bulgur, kiradan kalan. Ne zaman ne alacağına hep başkaları karar vermiş.   
Hasan Usta emekli. Çıraklığı dayakla, 35 yıllık halfelik ve ustalık döneminin çoğu kayıt dışı geçtiğinden, ancak askerliği borçlanarak emekli olabilmiş usta.
35 yıllık emeğinin karşılığı aldığı maaş 800’den az.
 “Çok şükür. Ya emekli olamayıp namerde muhtaç kalsaydık” derken sesindeki gurur ve üzüntü birlikte hissediliyor.
Diğer tarafta milletin vekili.
Hasan Ustanın ömründe bir arada göremediği bir kaç milyarı partiye yatırarak aday adayı olmuş. Aday olduktan sonra bir kaç emekli ikramiyesi kadar parayı da harcamış. Yani, milletvekili olma isteği Hasan ustanın işçi olma isteği gibi ihtiyaçtan, yoksulluktan değil. Zaten durumu da iyi. Hasan usta gibi  gariban olmadığından 35 yılda değil iki yılda emekli olacak. Borçlanmayı filan devlet ödeyecek.
Neden? Temininde güçlük mü var?
Yok.
Makine ustası olmak zor. Bulmak zor. Maaş 800.
Bu ülkede insanların yarısı milletvekili olmak ister. Bulmak kolay.
Ne zaman ne alacağına kendisi karar veriyor. Alakasız kanun görüşmelerinin içerisine bir madde. Kabul edenler, etmeyenler? Hoop, iş tamam.. Birileri ortalıkta “Fransa şaşırma, sabrımızı taşırma” diye bağırırken, maaşlara yüzde yüz zam. Fransa’ya bağıranlarda çıt yok. Zaten Fransa’ya bağıran kalmadı, geriye zam kaldı.
Ama birileri insaflı(?). Yüzde yüz olur mu kardeşim? Yazıktır bu millete, bari yüzde 48 olsun.
Yuh.
Enflasyon 10 buçuk.
İşçiye, memura zam tek haneli.
Ve aynı işçi, emekçi bu milletvekillerini oylarıyla oraya getiriyor.