Denizim Hüseyinim Aslanım burada yaşıyor

Ormandı…
Rüzgar ağaçların yapraklarında ıslıklar çalardı.
Bazen fırtınalar kopar…
Bazen usul usul incecik yağmurlar yağar…
Bulutların kirpiklerinden aşk damlar…
Gökyüzünün tam orta yerinden ateşler çakardı.
Cesur ve yürekli adamlardı.
Mert ve ateşli delikanlılardı.
Meşe gövdeleri gibi esnek ve kıvrak…
Çınar gibi kökleri derinlerde…
Yıkılmaz ve yok olmaz kızıl şafaklardı.
Tarih yazmaya soyunmamışlar…
Ama tarihin aşınmaz kayalarına isyanın resmini kazımışlardı.
Çünkü halka mal olmuşlardı.
Bazen okul çocukları gibi koşar…
Sokak aralarında bir şiirin mısralarına ateş sarar…
Bir şimşeğin ucunda parlar…
Işıklar saçarlardı.
Ve bu yüzden o andan bu yana.
Her mayısın altısında...
İçemediğimiz duru sular gibi kana kana…
Göz bebeklerimiz onları arardı.
Mert…
Ve altın gibi ağır ve sert adamlardı.
Bir sabah vakti çekip giderken aramızdan…
Ve biz bakarken o hafızalarımızda çelikleşen yeşil parkanın ardından…
Mahpushane avlusunda ilerleyen tok adımları kulaklarımızda çınlardı.
Onlar bize ateşi çalmışlar…
Bitmez tükenmez umutlar atmışlardı.
Ne büyük…
Ne yürekli…
Ne kahraman fidanlardı.
                           ***

Kardeşlerimiz!
Aceleci ve yolu uzun göçmen kuşlar gibi çok erken gittiniz.
Fakat biliyoruz geleceksiniz.
Baharın saçlarını elleyecek…
Kuşların kanatlarında asi marşlar söyleyeceksiniz.
Kuşların kanatları dedik de…
Bak hava çoktan karardı.
Hafif bir yel parçası oynaşıyor dallarda.
Bahar akşamın sefasında kuşlar yeni besteler mırıldanıyor.
Sabaha az kaldı.
Ay kızaracak…
Güneş ufkun içinden parlayacak…
Poyrazın içinden dalgalar kabaracak.
Kardeşlerimiz!
Aceleci ve yolu uzun göçmen kuşlar gibi erken gittiniz.
Yüreklerimizde denizin tuzu…
Ellerimizde yosun kokuları…
Kirpiklerimizde ılgıt ılgıt esen damlalar kaldı.
Ne de güzel…
Ne de bereketli fidanlardı.
İşte yine bir bahar…
Aylardan mayıs…
İçimiz yanıyor…
Denizimiz, Hüseyinimiz, Aslanımız işte burada…
Kalbimizde yaşıyor.