Artık aşk yönlendirecekti dünyamızı

Tanrıça Tetis; Troya savaşları sırasında oğlu Ahilleus’un ölümünü biraz olsun öteleyecek silahlar dövdürmek üzere, Dünya Emekçilerinin Tanrısı Topal Hefaystos’un yanına gitti...
Hefaystos da, hiç silah cinsinden aygıtlar dövmemesine karşın, bir ana gibi sevdiği Tanrıça Tetis’i kıramadı. Hemen demirci işliğine gidip aşkla yaratılan  dünyamızdaki çileli insanlarla ilgili desenler nakışlamaya başladı.

HEFAYSTOS, SANATÇI KİMLİĞİNİ ÖNE ALIYORDU HEP

Demirci Tanrı Hefaystos; “tanrı kimliği”nden daha çok önem veriyordu “sanatçı kimliği”ne. O yüzden Tetis’in hatırına dövdüğü o uğursuz kalkanın üstüne nakışladığı resimler aracılığıyla, dünyamıza savaşlarla ilgili birtakım iletiler ulaştırmak istiyordu.
Aslında savaşın vurduğu zıpkından yalnızca insanlar değil, o ölümsüz tanrı ve tanrıçalar da gün gelip paylarını alıyorlardı! Hefaystos bunları düşünürken çok sevdiği evren güzeli Tanrıça Afrodit’in de Troya savaşlarında yaralandığını anımsadı birden…
Gerçekten de bir seferinde Olimposlu tanrılar;Troyalı ve Yunanlı sözde hasım orduların barışa yöneldiklerini görünce, onları yeniden birbirleriyle vuruşturmaya başladılar... Çünkü savaşsız bir dünyada, tanrılar saltanatına yer olmadığını çok iyi biliyorlardı!.. O yüzden hemen iki kümeye ayrılıp çarpışan orduların saflarında et-kemik olarak  kendileri de  yerlerini aldılar. Örneğin evren güzeli Afrodit’le Işık ve Şiir Tanrısı Apollon, Troyalıların;  Zeus’un karısı Hera ve kızı Tanrıça Atena da karşı saflardaydı.....

Savaş çarkı dönmeye başlayınca, Yunanlı Diyomedes, önüne gelene meydan okumaya başladı. Yalnız askerlere değil, tanrılara bile saldırıyordu artık! Bir ara Troyalı Ayneyas’ın üstüne doğru geldiğini görünce, iki babayiğitin kaldıramayacağı bir kaya parçasını yerden kaptığı gibi, var gücüyle  üstüne doğru fırlattı Ayneyas’ın! Kalçasından vurulan Ayneyas’ın gözleri karardı ve boylu boyunca uzanıverdi yere!.. O anda da anası Tanrıça Afrodit gördü onu! Hemen üstüne atıldı ve çevreyi kalın bir sis bulutuyla sarıp kucağına aldı; savaş alanından koşar adım uzaklaştırmaya başladı...
Tanrıça Afrodit; bu çok sevdiği oğlunu, birzamanlar çoban Anhises’ten kapmıştı!.. Anhises; binbir pınarlı Kazdağları’nda sürülerini otlatırken kaval çalar, ezgiler söylerdi. Bu ezgileri duyan kurtlar kuşlar, inlerindeki ayılar, velhasıl tekmil yaratıklar, uçaraktan ya da koşaraktan gelip doluşurlardı onun çevresine. Yalnızca dağın cümle kurtları kuşları değil, bir tanrıça olarak Afrodit’in kendisi de büyülenirdi bu ezgilerden. Zaten onun kavalını duyduğunda, bulutların üstündeki sarayının penceresini gepgeniş açardı hemen. Kazdağları’nda buluşan ışık ve barış içindeki bütün canlıların evrensel uyuşumunu dillendiren bu ezgilere dalar giderdi... Bir süre sonra Afrodit’in bu çobana duyduğu aşk, iyice başına vurduğunda, Olimpos’tan inip doğruca Kıbrıs’taki tapınağına gitti. Orada bir köylü kızı kılığına girip allandı pullandı; Akdeniz’in bütün başdöndürücü kokularıyla yüklendi. Sonra da Kazdağları’ndaki Anhises’in çoban kulübesinde aldı soluğu...