Ünaldı’dan OSB’ye

20 yıl önceydi. O yıllarda Gaziantep’in doğu mahallelerinden Ünaldı’ya yerleşen küçük sanayi, atölyeler, tek tük dokuma tezgahları bugün Organize Sanayi Bölgesinde binlerce dönüm üzerine kurulmuş yüzlerce tezgahlı dünya devi fabrikaların başlangıcıydılar.
Yaşam zordu Ünaldı’da. Henüz sermaye birikiminin ilk basamaklarındaydı patronlar. Büyümek için maliyeti kısmak gerekti. Maliyet kısılmalıydı ki kâr fazla olsun. Yeni yatırımlar yapılsın. Arsalar alınsın. Ünaldı’nın, Perilikaya’nın dar sokaklarından geniş sanayi bölgelerine taşınılsın.   
Maliyet dediğin çok başlı canavardı onlar için. Hammadde fiyatlarını tefeciler, stokçular belirliyordu. Onlara güç yetmezdi. Enerji desen devletten. Zam yaptı mı kime karşı çıkacaksın? Tek yolu vardı maliyetten kısmanın. İşçiye az vereceklerdi. Veriyorlardı da. Ama olmadı işte. 20 yıl önceydi ilk karşı çıkış yoksulluk sistemine Ünaldı’da. İstedikleri de öyle zor şeyler değildi.
Balık Hüseyin anlatıyor “Direnişi Nasıl Dokuduk” kitabının bir yerlerinde.
“İşçiler yüzde yüz zam istiyorlardı. Görüşmede ücretin dışında, işçilerin sigortalı çalıştırılmasını talep edecektik. Sekiz saat çalışmayı ve gece vardiyasının kaldırılarak sekiz saatten toplam iki vardiya çalıştırılmasını gündeme getirecektik. Hafta sonu, özellikle pazar günü çalışılmamasını, çalışılsa da yüzde yüz mesai farkı ödenmesini, iş elbisesi verilmesini, yakacak yardımı, senelik izin verilmesini gündeme getirecektir.”
20 yıl geçti. Ünaldı’nın küçük atölyelerinden, OSB’nin  dünya devi fabrikaları oldu.
Maliyet önemliydi koca koca fabrikalarda rekabet için. Hammadde yine tefecilerin, stokçuların elindeydi. Güçleri yetmezdi patronların indirmeye fiyatları. Enerjiyi yine devlet satıyordu en pahalısından. Güçleri yetmezdi devletle tartışmaya, pazarlığa. Bir tek işçilik vardı maliyette gözlerine gelen. En düşük memuruna 1600 lira veren devlet 770 lirayı çok bulmuştu işçisine, sanki o bu ülkede yaşamıyormuş gibi.
20 yıl geçti Balık Hüseyin işçilerin taleplerini sıraladığından bu yana. Küçük atölyelerden koca devler oldu OSB’nin uçsuz bucaksız topraklarında. Milyar dolarlık listelere giren adamlar yetiştirdi Ünaldı işçileri, OSB işçileri durmadan, sokranmadan yıllarca. Şimdi istedikleri sadece insanca yaşabilmek için. Akşam eve koltuğunda karpuzla gidebilmek için. Hepsi pekiyi karnesiyle eve gelen çocuğuna ikinci el bisiklet alabilmek için.