Niçin barışa doğru?

Öncelikle tüm okurlara yürekten bir merhaba demek istiyorum. Bundan böyle bu köşede hayatı ve düşüncelerimizi paylaşacağız. Savaş tamtamları çalarken “barışa doğru” tuhaf gibi gelebilir. Ama unutmayalım: “Çocuğun gördüğü düştür barış” (Y. Ritsos).
İnsanlık (ve bilim) tarihinin “Nereden geldik nereye gidiyoruz?​” sorusuyla başladığını kabul ediyoruz. Bu süreçte savaşlar ve kıtlıklar yaşandı. Doğal felaketlere tanık olundu. Son büyük paylaşım savaşında milyonla ifade edilen sayıda insan öldü. Avrupa adeta yeniden inşa edildi. Şimdi artık bölgesel savaşlar var. Dünyayı çıkar alanı ilan eden “koalisyon” güçleri, “Demokrasi götürmek” adına bölgesel savaşları ve çatışmaları körüklediği gibi düşman diye ilan ettiği ülkelere “operasyon” yapmakta sakınca görmüyor
İnsanlık tarihi barış ve adalet için mücadele pratikleriyle de doludur. Kazanımlar insanların canı ve kanı pahasına olmuştur çoğu kez. Gerek farklı yönetim biçimleri ve gerek farklı inanç biçimleri, kalıcı bir barışı tesis edemediği gibi amaçlanan iyi insan idealini de gerçekleştiremedi henüz. Kapitalizm bulduğu yeni modellerle ömrünü uzatırken yoksul insanların ve dolayısıyla dünya adlı güzel gezegenimizin ömrünü de epey kısalttı. İş kazaları, trafik kazaları, savaş ve çatışmalar en çok yoksulları vurdu/vuruyor. Daha fazla kâr uğruna ormanları, nehirleri, gölleri, dağları ve ovaları birer inşaat alanına çeviren doyumsuz kapitalistler doğal dengeyi bozarak güzel gezegenimizi cehenneme çeviriyorlar. Sonuçta, dünyamız da ölüyor yavaşça.
Ya içinde yaşadığımız coğrafya? Ya ötekileştirilen ve de her daim yok edilen farklı ama güzel insanlarımız? Onların yeri nedir insanlık tarihinde acaba diye düşünelim şimdi. Acının, yoksulluğun, katliamların, çatışmalar ve savaşın yükünü çeken bu güzel insanlar hep barış istediler. Güçlüler ise hep savaş dediler. Çünkü her savaş kendi zenginini yaratıyordu. Çünkü her savaş çarpıklıkları örten, gerçekleri perdeleyen, ölümlere ve muhaliflerin yok edilmesine gerekçe üreten bir araçtı ellerinde güçlülerin. Geçmişte Barışseverler Cemiyetini ve Barış Derneğini kurup barışı tesis etmeye çalışanlar aylarca tutuklu kalıp yargılandılar bu ülkede ve şimdi tutuklanıp öldürülüyorlar barış isteyenler.
Tüm komşularımızla kavgalıyız, Suriye bataklığına sürükleniyoruz, “terörle mücadele” adı altında tüm kaynaklarımızı  harcadık, büyük bir krizin eşiğindeyiz, her gün cenazeler geliyor sonsuz acı yaşatarak, her gün iş kazalarında söndürülen yaşam haberleriyle sarsılıyoruz, her gün tutuklanan insanlar ve nehirlerle daraltılıyoruz. Kürtler, Ermeniler, Süryaniler gibi farklı toplumsal kesimler; Aleviler, Ezîdîler gibi farklı inanç sahipleri; işçiler, köylüler gibi farklı emekçi kesimler ölüme karşı yaşam, savaşa karşı barış diyor bugün. Ama hâlâ savaş ve çatışmalar yaşanıyor yakınımızda. Hâlâ ölüyoruz ve daha da yoksullaşıyoruz.
44 gündür barış ve adalet uğruna vücudunu ölüme yatıran tutsakların çığlığını duymamak ve duyurmamak için çırpınıyor güçlüler. Her geçen saat ölüme gitmekte olan açlık grevindeki tutsakların eşleri, çocukları, akrabaları ve dostları ölümler yaşanmadan temel sorunlar çözülsün, barışın önündeki engeller kaldırılsın diye çabalıyorlar. Lütfen barışa doğru giden yolu tercih edip bu çığlıkları duyalım, lütfen bu çabaları görelim ve uzatılan barış elini havada bırakmayalım. Açlık grevindeki insanlarımız ölmeye başlarsa duygusal kopuşun son kırıntıları da tükenmiş olacaktır diye uyarmak istiyorum. Her ölenle biraz daha tükenmek istemiyorsak çözümün ve barışın adresini göstermek üzere vücudunu ölüme yatıranları yaşamla buluşturmalıyız. Aksi durumda hayaletler ülkesine döneceğiz diye endişe ediyorum. Ölüm değil de çözüm istiyorsak en değerli varlığından-canından vazgeçecek kadar özverili yurttaşlarımıza kulak vermeliyiz. Umarım günebakanların yüzünü güneşe çevirdiği gibi bizler de yüzümüzü barışa doğru çevirerek yaşamı ve yaşamını barışa adayanları kucaklarız. Aşk ile…