Ülkenin görünümü

Gazetelerin ekonomi sayfalarına düşen haberlere bakılırsa, bankalar karlılıkta rekor kırmış durumdalar.  2012 yılının ilk dokuz ayının net karı geçen yılın aynı dönemine göre yüzde 17 oranında artışla 17 milyar 104 milyon TL’ye yükselmiş. Yıl sonuna kadar bu karın 25 milyar olması bekleniyor. Peki ama bankalar bu gelirlerini nereden elde ediyor acaba? Elbette verdikleri paraların faizlerinden. Yani AKP Hükümeti döneminde mali sermaye palazlanmaya devam ediyor. Kısacası bu alandaki tablo dine selam, tatlı faize devam şeklinde görünüyor.
Metal işçileri yeni bir hareketlenme içerisine girdiler. İşçiler sendikanın sunduğu sözleşme taslağına itiraz ediyorlar ve son yıllardaki kayıplarını karşılayacak daha fazla ücret talep ediyorlar. İşçilerin kayıpları yüzde 40 olarak tahmin ediliyor. Türk Metal Sendikası ise yüzde 18 ücret artışı talep ediyor. Ancak başta Bursa’daki fabrikalar olmak üzere diğer illerdeki fabrikalarda işçi eylemleri kararlılıkla devam ediyor. İşçiler, yukarıda bir örneği verilmiş olan büyük sermayenin kendi sırtlarından vurduğu vurgunlara itiraz ediyorlar ve ücretlerinde insanca yaşayabilecekleri bir artış yapılmasını istiyorlar.
Açlık grevlerinde artık 60’ıncı günler yaşanıyor. Cezaevlerinden her an ölüm heberleri gelebilir. Buna karşın Başbakan Erdoğan saldırgan üslubunu sürdürüyor. Tutsakların talepleri ise hangi açıdan bakılırsa bakılsın, -insani, siyasi ve evrensel haklar olarak- haklı talepler. Ama açlık grevleri yapanlar ve onları destekleyenler Erdoğan tarafından şov yapmakla, şantaj yapmakla suçlanıyorlar. Erdoğan 12 Eylül’ün paşalarının üslubu ile konuşuyor ve sorunlara yaklaşıyor.
Ülkede hoşnutsuzluk ve öfke artıyor. Başbakan’ın bunlara yanıtı ise idamı geri getirme tartışmaları oluyor. Erdoğan mücadele eden kesimleri açıkça korkutmaya ve sindirmeye çalışıyor. Ama bugün demokrasi, barış ve özgürlük mücadelesi verenler bu tehditlerden korkma sınırını çoktan geride bırakmış durumdalar. Bütün bu tartışmalar gündeme geldiğinde ise “Erdoğan değişti mi” soruları ortaya atılıyor. Oysa bir değişiklik yok. Erdoğan ve partisi demokrasi özlemlerini sömürmekte son derece başarılı oldular. Ama yolun sonuna gelindi, takke düştü kel göründü.
Ekonominin gidişatı üzerine pembe tablolar çizilmeye devam ediliyor. Büyük bankalar ve holdingler için bu tablo oldukça geçerli. Ancak işçi ve emekçi yığınların ekonomisi her geçen gün daha da kötüye gidiyor. İstatistikler memurların büyük çoğunluğunun yoksulluk sınırının altında yaşadığını ortaya koyuyor. Sendikalı işçiler ücret kayıplarına uğrarken, asgari ücretliler ve asgari ücretin altında çalışanlar açlık sınırının altında yaşıyorlar. Buna karşın hükümetin ve büyük sermayenin amacı ülkede “Çin koşullarında çalışan” bölgeler oluşturmak. Bu amacı gerçekleştirmek üzere sadece ücretler açlık sınırının altına çekilmiyor, büyük sermayeye teşvikler ve vergi indirimleri altın tabak içerisinde sunuluyor.
D,ğer taraftan son birkaç gündür basına yansıyan haberlere bakılırsa Başbakanlığın gizli ödenekten yaptığı harcamalar rekor düzeyde artmış durumdadır. Bu paralar nereye gidiyor, bunlarla hangi karanlık işler finanse ediliyor? Ülkenin içteki durumuna ve dışta yakın komşuları ile ilişkilerinde ortaya çıkan tabloya bakıldığında bu paraların nerelere aktarıldığını anlamak zor değildir. Hükümetin yalakası besleme bir basın, besleme yazarlar da bu ödenekten bolca yaralanıyorlar olsa gerektir. Ama bütün bu önlemler, tehditler halkın yükselen hoşnutsuzluğunu bastırabilir mi? Bu tür çabaların boşuna çabalar olduğunu deneyimler açıkça ortaya koyuyor. Hiç kuşku duyulmasın ki, geçmiş hükümetlerin yapamadığını bu hükümette yapamayacaktır.