Zor fakat olanaksız değil: Barışı örmek

Yerelden ulusala ve uluslararası alana uzanan geniş bir uzayda iki ayı aşkın bir süre “yaşamayı uğrunda ölecek kadar sevmek” anlamında gündeme gelen ve önemli gelişmelere yol açan açlık grevlerinin sonlandırılması her anlamda sevindirici bir gelişme oldu. Bu konuda çok yazıldı, çizildi ve konuşuldu. Eylemler sonlanmakla birlikte sorunlar hâlâ çözülmeyi bekliyor. Bu gelişmelerin barışa giden yolda önemli bir ivme sağladığını düşünüyorum.
Taleplerin meşru ve makul olduğu konusunda bir görüş birliğine varıldığı söylenebilir. Toplum vicdanının harekete geçirildiğini de belirtmeliyim. İçeri ile dışarı arasındaki sınırlamanın kalktığı; onca çarpıtmaya, yalan haberlere, karalamalara ve ablukalara rağmen toplum vicdanının ortaklaştığı bir durumu yaşadık diyebilirim. Bu noktada, Türkiye Barış Meclisinin Genel Kurulunun yapılması barışı örmek anlamında önemli bir adımı işaret ediyor bence.
Gerek sivil ve demokratik bir anayasa ve gerekse bir arada yaşama konusunda daha önce yapılan anketlerde ortaya çıkan sonuçlar aslında toplumun barış, özgürlük ve adalet konusunda yönetim erkinin ilerisinde olduğunu göstermişti. Nedense bu sonuçlar gözden kaçırıldı ve “ustaca” manevralarla gündem değiştirilmeye çalışıldı. Bunun maliyetinin çok ağır olduğunu yaşadık ve gördük.
Ölümler devam ediyor. Uzun tutukluluk halleri ve hak ihlalleri artık saklanamayacak hale geldi. Her yerde şiddet ve şiddetin dili egemen hâlâ! Ders kitapları, filmler, gazeteler ve demeçler şiddeti körüklemeyi sürdürüyor. Bu sebeple barışı örme yönünde sergilenen çabalar ne yazık ki günlük yaşamda karşılığını bulamıyor. Kadın cinayetlerinin %1400 artması, iş kazalarındaki ölümlerin tavan yapması, çocuk yaştaki hükümlü ve tutuklu sayısındaki olağan dışı artış, cezaevlerindeki kadın ve çocuk tutuklulara yönelik şiddet eylemleri barış ve adaleti tesis etmenin zorluğunu ve gerekliliğini gösteriyor.
Yakın ve Ortadoğu’da çatışmalar artarak sürüyor. Türkiye’nin bu konuda taraf olması ülkedeki barışın önünü tıkıyor ve nefes almasını zorlaştırıyor. Binlerce öğretmen atama beklerken, işsizlik ve açlık diz boyu iken,  kapanan şirketlerin sayısı artarken tank yapma sevdasıyla emeğimizden kesilen milyonlarca lira heba ediliyor.
Japonya tarihine bakıldığında şu görülür: Avrupa’nın silah ve diğer alanlarda üstünlüğü karşısında yenilgi yaşanması üzerine ülke çapında tartışma yürütülür ve sonuçta eğitim sisteminin kökten değiştirilmesi, alınan kararların hükümetler değişse bile değiştirilmemesi, eğitimde hak eşitliliğinin önemli olduğu sonuçlarına varılıyor ve eğitim seferberliği başlatılıyor. Bizde neler yapılıyor? 4+4+4 diye adlandırılan ve bilimsel dayanağı olmayan uyduruk bir “sistem” tartışılmadan ve üzerinde görüş birliğine varılmadan dayatılıyor ve ardından tank ve silah yapma kararı alınıyor. Bu dayatma ve kararların barışa giden yolu uzatacağı çok acıktır.
Son gelişmeler hepimizin barış içinde yan yana yaşamak istediğimizi gösterdi. Her türlü tecridin kaldırılması, ana dilde savunma ve ana dilde eğitimin temel insan hakkı olduğu konusunda görüş birliğine varıldı. Şimdi, toplumun uzlaştığı konularda somut işler yapma zamanıdır. Şimdi, ölümü değil ama çözümü ve de barışı ilmek ilmek örmek zamanıdır.