Konferanslara yaklaşım; Taktik mi strateji mi?

KCK Yürütme Kurulu Başkanı Murat Karayılan 25 Nisan günü Kandil’de yaptığı açıklamada 4 ayrı konferans için çağrı yapmıştı. Bu konferanslar Karayılan’ın açıklamasında Türkiye demokrasi güçlerinin katılımıyla düzenlenecek “Barış ve Özgürlük Konferansı”, dört parçadan Kürt ulusal hareketlerinin katılacağı “Birlik, Dayanışma ve Barış Konferansı”, Türkiye’deki Kürt partilerinin ve diğer ulusal hareketlerin katılacağı “Kuzey Kürdistan Demokratik Çözüm, Birlik ve Dayanışma Konferansı” ile Avrupa’daki Türkiyeli halkları ve siyasal yapıları temsil edecek kesimlerin katılacağı “Halkların Demokrasi, Birlik ve Barış Konferansı” olarak formüle edilmişti.
Bu çağrı aynı zamanda geleceği ortak bir biçimde örmek üzere önerilmiş bir iyi niyet ifadesi olarak da değerlendirilebilir ve kanımca alabildiğine de önemli.
Tartışılması ve bir an önce yaşama geçirilmesi gerek.
Çok zaman olduğu inancında da değilim.
Geçtiğimiz hafta Eğitimde Ortak Çözüm Derneğinin düzenlediği bir panele katılmak üzere Diyarbakır’a gittiğimde fırsatı değerlendirip ağırlıkla Türkiye’deki Kürt partilerinin ve diğer ulusal hareketlerin katılmasının arzulandığı “Kuzey Kürdistan Demokratik Çözüm, Birlik ve Dayanışma Konferansı” üzerine görüşleri birbirinden farklı birçok siyasetçi ve şahsiyet ile kurumsal temsiliyeti olan bazı dostlarla görüştüm.
Öncelikle şunu belirtmekte yarar var: Önerilen konferanslarla ilgili her kesim konuyu kendi içinde bir şekliyle tartışıyor. Kürt siyasal yapılanmalarının bir kısmı arasında ikili görüşmelerin yapıldığını da biliyoruz.
Tabii bir engel, bundan önceleri de önerilen dört alanda farklı siyasal yapılar kendi aralarında bazı adımlar atmış ve konferanslar düzenlemiş. Yani konunun tarafları bu konuda deneyimsiz değiller.
Taraflar deneyimsiz değiller ama geçmişin başarısızlıkları her kesimi hem biraz daha umutsuzlaştırıyor, hem de daha dikkatli davranmaya itiyor.
Örneğin BDP/DTK dışında görüştüklerimin önemli bir bölümü, PKK’ye yakın siyasal yapıların ihtiyaç duydukça kendileri dışındaki kesimleri hatırladığına dikkat çekerek ortak çalışmaların tümünde de BDP/DTK’nin, ağırlıkla kendi politikalarını dayattıklarını söylüyorlar. Bu nedenle olacak ki konferansların hazırlanması sürecinin çok kolay olmayacağını söyleyen BDP/DTK dışındaki bu kesimlerden bir kısmı, BDP/DTK’nin konferans/kongre gibi önemli olgulara taktiksel yaklaşmasının da sonuca ulaşmayı zorlaştırdığına dikkat çekiyorlar.
BDP/DTK içinden dillendirilen görüşler ise daha farklı. BDP/DTK’ye yakın duranlar arasında, kaba eşitlikçi bir yaklaşımla düzenlenecek bir konferanstan çıkacak sonucun reel siyaseti karşılamayacağı ve dolayısıyla kararların kadük kalacağı, konferansın çözüm sürecinde gereken etkiyi göstermeyeceği endişesi yaygın bir görüş. Bu kaygılarla ilgili geçmişte düzenlenen kongre/konferans toplantılarından verilen çokça somut örnek de var. Bir diğer önemli kaygı olarak ise Kürt siyasal hareketi içinde yer alan bazı kesimlerin PKK’ye dönük olumsuz söylemleri gösteriliyor. “Hem PKK’ye, hem de BDP/DTK’ye karşı devlet ağzıyla konuştukları” iddia edilen bazı kesimlerle bir araya gelmenin PKK/BDP/DTK tabanı tarafından tepkiyle karşılanacağı da konuşulan bir diğer kaygı.
Elbet gözlemleri bir köşe yazısının sınırları içinde yazmak çok kolay değil ama özetle şunu diyebilirim:
Yeter ki taraflar gelinen sürecin taktik yaklaşılmayacak kadar ciddi olduğunun farkında olsunlar...
Yeter ki istensin...
Hiçbir kaygı aşılmaz değil...
Hiçbir endişe giderilmez değil...
Her kaygı aşılır; her endişe giderilir...
Endişesini gidermeyen, kaygısını aşmayan olursa da dışında kalır...
Birilerinin, bazı siyasal yapıların -şimdilik kaydıyla- bir konferansın dışında kalması da dünyanın sonu değil.
Çünkü bu hamur daha çok su kaldıracak...