Ana dilde eğitim meselesi (3)

Kirvem,
Yasaların “ana”sı olan eski, miadı dolmuş, “son kullanma tarihi” neredeyse son demlerini yaşayan şu anki anayasamızın yerine, zamanımızı daha fazla boşa harcamadan inşallah hayırlısıyla yenisini hazırlayıp, böylece tıpkı taze, çil çil banknotlar misali “tedavül”e çıkaracağımız günleri milletçe iple çektiğimiz malum ama, bu mübarek tedavül tarihinin kesinleşmiş koordinatları ne yazık ki şimdilik meçhul!
Aslında atalarımız “acele işe şeytan karışır” deyip, bunu da kulaklarımıza küpe misali astıklarından, bizler de hem şeytana bulaşmamak, hem de şerrinden korunmak için hemen her  meselede olduğu gibi, keza bu anayasa konusunda da yavaş yavaş, siga siga hareket ediyoruz!
Daha önceki anayasalarımızın eksik gediklerini yıllarca sadece yamalamakla meşgul olduğumuz ve özellikle de ülkemizde hani deyim yerindeyse sanki çocuk oyuncağına dönüşmüş darbe, muhtıra gibi zart-zurt dayatmaların gölgesinde hazırlanmış anayasalardan da dili yanmış, yüreği burkulmuş, aynı zamanda da anayasaların olmazsa olmaz ilkelerinden biri olan “eşitlik”ten yana nasibini yeterince alamamış kimi vatandaşlar olarak, bu kez kostüm kumaş ekselans, kravatlı, papyonlu, kolalı “dört dörtlük” bir anayasa metni için kolları sıvamışız ama, beri yandan da memleketimizde son zamanlarda giderek moda halini alan “kırmızı çizgiler” mucibince tıpkı geç kalmış Tatar ağaları misali ağır aksak sendeleyip yürüyoruz!
Özellikle mevcut anayasamızdaki gari hepimizin sular seller gibi ezberlediği “ilk üç” ve bu maddelerin zinhar değişmeyeceğini, bunun teklif edilmesini dahi yasaklayıp buyuran dördüncü maddesinin etrafında süren anlaşmazlık yüzünden işler sarpa sarıyor…
İmdii bu üç madde tahtında koparılan fırtınalar çerçevesinde, mesela “ana dilinde eğitim” meselesi tartışılırken, Kürtler kendi ana dilleri Kürtçeyle eğitimden yana tavırlarını belirtirken, öte taraftan bunun aksini savunup “Türkiye Türklerindir” diyarında böyle bir yaklaşımla ülkenin bölünmez bütünlüğünün yara bere alacağını, hatta teşbihte hata olmaz kabilinden söylemek gerekirse; tıpkı eşekten düşen karpuz misali parçalanıp dağılacağını belirtenler, acaba kendilerince gerçekten de ülkenin bölünmez bütünlüğünü bu klasik, bu hepimizce malum olan “yassağ hemşerim!” zihniyetiyle engelleyip, böylece güya “garanti” altına mı alıyorlar, yoksa tam aksine bu “tek”çi zihniyet doğrultusunda davranırken “koruyup”, “kollamaya” çalıştıkları bu birlik ve bütünlüğün köküne farkında olmadan zaçyağı veya kibrit suyu mu döküyorlar!
Diyarbakır’da, ta fi tarihinde toprak damlı, kireç badanalı tek gözlü evimizde bir kış günü tüm akıllı, zeki, uslu veletler gibi dünyaya evvelemirde başımla “cee!” demem gerekirken, nedense heybetli kıçımla gelmeyi tercih ettiğim için, beni anamın rahminden ister istemez zorla, güçbela çekip alan ebem, kocakarı Kure Mama, daha o ilk anda kafamın şekline şemailine baktıktan sonra  “ehmak”ın biri, “ahmak”ın teki olduğuma dair koyduğu o “mübarek teşhis” yüzünden, şu kırtıpil âlemde gerçekten de ahmaklığım nedeniyle birçok şeye akıl, sır erdiremediğim gibi, keza şu güzelim, şu “cennet vatan”ımızda, “ulus devlet”imizin kurucu “asil unsur”larından biri olduğuna dair “resmi ağızlar” tarafından yemin billah kıvamında sıkça tekrarlanan beyanlara, bu minvaldeki fetvalara, hatta laf ola beri gele cinsinden dillendirilen sözde “özür”lere rağmen, bugünlerde sayıları hayli milyonları aşan Kürtler, ehh tabii ki onların yanı sıra keza bu ülkenin “vatandaş”ları olan kimi gariban “teferruat”larda, hani lafın gelişiyle de olsa kendi ana dillerinde eğitim isterlerse, o zaman milli birlik ve bütünlüğümüz maazallah essahtan da merkepten düşen karpuz manzarasına mı dönüşür, bunu da yine haftaya konuşalım Kirvem!..