'Dava' meselesi

Kirvem,

Bir vakitler kalem kağıtla, daha sonraları da daktiloyla, şimdilerde de, “Zaman sana uymazsa, sen zamana uy” deyiminden yola çıkıp, böylece bilgisayar marifetiyle yazdığım mektuplarımı sana postalarken nasıl terlediğimi bilemezsin!

Çünkü zamana uyup hesapça yazılarımı bir de “e-mail” yoluyla göndermeye kalkışınca, arada bir bilgisayarın kim bilir hangi alengirli tuşlarından birine yanlışlıkla, daha doğrusu andavallıca bastıktan sonra karalayıp durduğum yazının yerinde yeller estiğini, silindiğini, emeklerimin boşa gittiğini görünce, bu kez de hırsımdan, sinirimden tırnaklarımı bir taraftan kemirirken, diğer yandan da, “Dönülmez Akşamın Ufkundayız Vakit Çok Geç” şarkısını çarnaçar mırıldanıp duruyorum maalesef! 

Oysa...aklım fikrim, “tek arzum tek emelim” ülkemizin irili ufaklı  bilumum meselerini haraç mezat ortaya döküp, ardından da “çözüm” babında şeytanın bile akıl sır erdiremeyeceği hepsi de birbirinden değerli çeşitli önerilerimi, düşüncelerimi sırf “vatan millet aşkı” uğruna sebilullah, bilabedel paylaşıp, böylece çaresizlik içinde kıvranan, açlık sınırlarında debelenip duran insanlarımızın yanı sıra, özellikle de işsiz güçsüz gençlerimizin dertlerine derman olmayı umarken, bu baptaki halisane gayretlerimin, geceler boyu yazıp çizdiklerimin tümünün, gavur icadı kıytırık bir bilgisayarın tuşlarından birini eblehçe tıklamamla birlikte anında kaybolup gitmesini içime sindiremediğim gibi, ayrıca bu denli beceriksiz oluşuma öfkeleniyorum doğrusu!

Hele hele sadece misakımızın milli sınırları dahilinde değil, neredeyse dünyanın dört bucağında aklı, fikri yerinde olan “tek” adam, tek kişi sanki sadece benmişim, sanki ben özümden daha akıllı, her şeyin üstesinden gelecek kadar zeki, yetenekli, bilgili bir başka Tanrı’nın kulu bu alemde yokmuşçasına, her fırsatta ve her yerde anında akıl kumkuması kesilip, üstelik sözüm ona ülkemizin iç ve dış meselelerinin tümünü yerle yeksan edecek, silip süpürecek reçeteler hazırlamayı planlarken, beri yandan Nuh Nebi’’den kalma “akılsız telefon”umu dahi doğru dürüst kullanmaktan acizken, bir bakıma, “Kendisi muhtaç-ı himmet bir dede, nerde kaldı gayrıya himmet ede” misali ortalarda laflayıp durduğum için kendime kızıyorum Allah vekil!

Evet, kendime çok kızıyorum; çünkü “İnat da bir murattır” deyiminden yola çıkıp ya da “Sabreden derviş muradına erermiş” diyerek inatla, sabırla illa da memleketimizin tüm sorunlarının köküne kibrit suyu, zaç yağı döküp hepsini kurutup, böylece ülkemizi bir an önce “nurlu ufuklar”a doğru taşımayı kendimce “dava” edinip, dolayısıyla bu bapta yıllardan beri yazıp çizmeme rağmen, gerekli mercilere, “etkili” mevkilerdeki “yetkili” zevata sesimi duyuramayıp dolayısıyla boşa kürek çektiğimin geç de olsa farkına varınca ister istemez sinir küpüne dönüşüyorum!

Kirvem, yeri gelmişken şunu da açık yüreklilikle itiraf etmeliyim ki, bozulan sinirlerim nedeniyle belki de farkında olmadan ya da “fıtrat”ım gereğince yanımdaki, yöremdeki insanların neredeyse tümünü dost, ahbap, çavuş demeden hepsini durduk yere haşlayıp, paylayıp duruyorum ama geriye dönüp baktığımda aslında bozulan bu ruh halimin ceremesini, tıpkı atalarımızın buyurduğu “Keskin sirke küpüne zarar” misali bizatihi kendim ödüyorum ama umurumda değil!

Umurumda değil, zira yüce halkımızın, necip milletimizin meselelerine, dertlerine derman arayıp, bu uğurda halkımızın ali menfaatlerini karınca kararınca da olsa koruyup kollamak için her taşın, yosun tutmuş her kayanın altına ellerimi sokmayı her şeyden  önce “milli ve yerli” bir görev, addediyorum!

Üstelik bu hususta zerre kadar yalanım varsa; İncil, ekmek çarpsın Kirvem!